ทดลองอ่าน ความเร็ว ความรัก และมายา : ตอนที่ 17

ตอนที่ 17

“มีอะไรหรือเปล่า” ปณัยถามแล้วเดินมาใกล้ๆ

“เอ่อ...ปกติยายไม่เปิดไฟหน้าบ้านทิ้งไว้หลายดวงอย่างนี้ ไม่เปิดประตูไว้แบบนั้นด้วย แปลกมาก”

เธอรู้สึกใจหาย ไม่เป็นสุข รีบไขประตูรั้วเข้าไปก้าวเดินอย่างร้อนรนไปดู ต้องมีความผิดปกติบางอย่าง เธอไม่อยากคิดในแง่ไม่ดี แต่ตอนนี้ภาพแย่ๆ มากมายผุดขึ้นเต็มหัว ความคิดแล่นไปไกลกับเรื่องร้ายๆ ทุกอย่าง ยายไม่สบาย ยายเป็นลม หรือยายเป็นอะไรมากกว่านั้น หรือมีใครทำอันตรายยาย ไม่ ไม่นะ

ร่างสูงของปณัยเดินตามมาติดๆ เจ้านางแทบจะวิ่งเมื่อเห็นกระถางหน้าบ้านล้มระเนระนาด

“คุณ เดี๋ยว! เจ้านางรอผมด้วย”

เขาเรียก แต่หญิงสาวไม่สนใดๆ ทั้งสิ้น ผลักประตูบ้านเข้าไปแล้วยืนตัวแข็งค้าง ตาเหลือกลาน มือไม้สั่น ใจหวิว วิงเวียน คลื่นไส้เหมือนหน้าจะมืด

“ยาย! ไม่!”

หญิงสาวกรีดร้องแล้วทรุดฮวบ

“เจ้านาง!” ปณัยปราดเข้ามาโอบประคองเธอไว้

เธอเคยตกใจ หวั่นหวาดมากๆ มาแล้ว แต่มันไม่ใช่เห็นคาตา เห็นด้วยตัวเองอย่างนี้ อย่างวินาทีนี้!

ยายนอนหงายอยู่บนพื้นกลางห้องรับแขก เลือดไหลนองออกจากศีรษะเป็นทางยาวเปื้อนเต็มบริเวณนั้น มือยายยังกำแน่น ดวงตาเหลือกค้าง ท่านต้องตกใจอย่างยิ่ง และคงทรมานมากก่อนจะ...

“ยาย...ยาย...” เธอผุดลุกขึ้นโผจะไปหาท่าน

“อย่าเจ้านาง! อย่าแตะต้องตัวยายคุณเด็ดขาด!” ปณัยรั้งเธอไว้ แต่เจ้านางไม่ยอม

“ไม่! ปล่อยนาง ปล่อย! ยาย!”

“เจ้านาง ยายคุณไปสบายแล้ว หายใจเข้าออกลึกๆ ตั้งสติก่อน” เขากอดเธอแน่น แม้หญิงสาวจะดิ้นรนหนักหนาแค่ไหน สะบัดสุดตัวแต่เขาก็ไม่ปล่อย เจ้านางสู้แรงเขาไม่ได้ ทั้งใจและกายอ่อนล้า สุดท้ายก็ซบอกเขาแล้วร้องไห้อย่างหมดสิ้นทุกสิ่งทุกอย่าง

ปณัยกอดเธอไว้นานเท่านาน โอบศีรษะเธอไว้กับตัว กอดกายเธอที่สั่นสะท้านไว้แนบแน่น ก้มลงจุมพิตกลางศีรษะอย่างอ่อนโยน

“ผมอยู่ตรงนี้เจ้านาง คุณยังมีผมอยู่ข้างๆ คุณ”

เธอไม่รู้ว่านานเท่าไรที่ปณัยยังคงโอบเธอไว้อย่างนั้น ก่อนที่เขาจะค่อยๆ คลายมือหนึ่งออก หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา

“วิน เรียกคนของเรามาด่วนนะ บ้านเจ้านาง แล้วสั่งแม่บ้านเตรียมห้องที่คอนโดฯ ผมให้ด้วย”

วรัทไม่ได้ตอบรับในทันที เขายังคงถามว่าเกิดอะไรขึ้นจนปณัยต้องเสียงเข้ม

“เดี๋ยวนี้นะ ผมจะโทร.หาตำรวจ” แล้วปณัยก็วางสาย ขณะที่เจ้านางไม่มีอารมณ์คิดอะไรทั้งสิ้น ไม่มีเรี่ยวแรงแม้แต่จะหยัดยืนด้วยซ้ำ

ปณัยโทรศัพท์คุยกับตำรวจ เขาแจ้งเหตุฆาตกรรม

“เจ้าบ้านถูกยิงที่ศีรษะครับ ผมกับหลานของผู้ตายเข้ามาพบ ตอนนี้ยังไม่ได้ขยับอะไร...”

ชายหนุ่มบอกเล่ารายละเอียดอีกมากมายกับตำรวจ เขาโทร.หาสายด่วน หรือรู้จักใครที่เป็นตำรวจด้วยหรือยังไง เจ้านางไม่รู้แล้ว น้ำตาเธอแห้งแล้วเอ่อรินไหลอีกครั้ง เมื่อมองไปที่ร่างของยาย เมื่อเช้าเธอยังกอดหุ่นท้วมของยาย ยังจับเนื้อแขนอันเหลวเป๋วของยายอยู่เลย ยายยังลูบหัวเธอเบาๆ อย่างทุกวัน ให้ศีลให้พร ย้ำคำเป็นห่วงเป็นใยตลอดอย่างที่เธอไม่รู้เบื่อ แล้วต่อไปใครจะกอดเธอทุกเช้า รอเธอทุกค่ำคืน คอยเป็นห่วง ไม่มี ไม่มีอีกแล้ว ไม่มีใครอีกแล้ว เจ้านางสะอื้นฮักอีกครั้ง

“คุณ” ปณัยรีบวางหู กอดเธอแล้วพยุงพาเดินออกไปด้านนอก

“รอในรถก่อนดีกว่านะ คุณไม่ควรอยู่ในบ้านตอนนี้ ไม่ควรเห็นภาพอะไรอีก” เขาปัดผมให้เธออย่างเบามือ

“แต่...ยาย...” เธอเสียงสั่นเครือ อยากจะกอดยายอีกครั้ง แต่...ในสภาพแบบนี้...

มืออันแข็งแรงของเขาประคองดวงหน้าเธอไว้ ใบหน้าคมคายก้มลงมา เขาไล้ปลายนิ้วที่คลับคล้ายมีกระแสไฟอุ่นๆ ปาดน้ำตาให้เธอ มองมาด้วยแววตาอ่อนโยน โน้มลงประทับจุมพิตบนหน้าผากมน ก่อนจะเปิดประตูแล้วประคองเธอให้นั่งรอในรถคันงาม โดยที่เขาย่อตัวลงนั่งข้างๆ ทั้งที่ยังเปิดประตูรถค้างไว้ จับมือเธอทั้งสองข้าง

“เดี๋ยวตำรวจต้องเข้ามาตรวจที่เกิดเหตุอย่างละเอียด ชุดชันสูตรพิสูจน์หลักฐาน และคงต้องถามข้อมูลเพิ่มเติมจากทั้งคุณและผม ไหวไหม”

เธอพยักหน้า

เขายิ้มบางๆ “จำไว้นะเจ้านาง ผมพร้อมอยู่กับคุณเสมอ คุณไม่ได้อยู่คนเดียว”

น้ำตาเธอยังคงไหลแม้เธอพยายามจะกลั้นแล้วก็ตาม เขาประคองแก้มเธอไว้

“เข้มแข็งนะครับคนดี”

สองชั่วโมงกว่าที่อะไรๆ พอจะคลี่คลายลงได้บ้าง ตำรวจเก็บหลักฐาน พูดคุยกับเธอถึงรายละเอียดต่างๆ ทุกครั้งที่ต้องเอ่ยถึงยาย น้ำตาก็ไหลหลั่ง ปณัยอยู่ข้างเธอไม่ห่างและช่วยตอบคำถามเฉพาะหน้าให้หลายข้อทีเดียว อย่างน้อยเจ้านางก็ยังถือว่าโชคดีที่เขามาส่งในวันนี้ หากเป็นวันที่เธอกลับเองคนเดียว อะไรคงจะยากเย็นกว่านี้ และเธอเองก็ไม่รู้ว่าจะรับมือไหวอย่างไรคนเดียว

เมื่อตำรวจสอบปากคำจนเป็นที่พอใจแล้ว ปณัยก็ขอตัว ขับรถพาเธอพ้นออกมาจากตรงนั้น หากยังสั่งลูกน้องของเขาจัดการทุกสิ่งทุกอย่างต่อ

“คุณจะพานางไปไหน” เธอถาม แม้ตัวเธอเองก็ยังไม่รู้เหมือนกันว่าคืนนี้ควรจะไปอยู่ที่ไหน มันตื้อ มันงุนงงไปหมดอย่างคนที่ช็อกกับเหตุการณ์ที่เพิ่งพบเจอ จนสมองปรับตัวไม่ทัน คิดอะไรไม่ออก

มือของเขาที่กุมเธอบีบแน่น เสียงของปณัยทุ้มนุ่มนวลดั่งสายลมอันอบอุ่นห่อหุ้มร่างและหัวใจอันแตกสลายของเธอ

“ไปอยู่กับผมนะเจ้านาง”