ทดลองอ่าน ความเร็ว ความรัก และมายา : ตอนที่ 1
ตอนที่ 1
ชายหนุ่มในชุดสูทสีดำก้าวเดินอย่างองอาจ ผ่านผู้คนมากมายที่ยืนออกันเต็มพื้นที่จัดแสดงรถซูเปอร์คาร์สีขาวและสีแดงเพลิงอีกคัน จอดอวดโฉมพร้อมพริตตี้คนงามอยู่กลางลาน แสงไฟสาดส่องขับความหรูให้ยิ่งหรูหราอลังการ
ชายหนุ่มหยุดยืนระหว่างยานยนต์ทั้งสองที่งามระยับด้วยดีไซน์ล้ำอย่างมีสไตล์ เปรียบดั่งเพชรน้ำเอกที่ถูกเจียระไนด้วยช่างฝีมือดีที่สุดในโลก ทว่ายนตรกรรมวิจิตรเพียงใดก็มิอาจข่มรูปลักษณ์บุรุษอันเด่นสง่าของเขาลงได้เลย ด้วยความสูงเฉียดร้อยแปดสิบเซนติเมตร บ่ากว้างผึ่งผาย ศีรษะทุยสวย และใบหน้าที่ถอดแบบจิตรกรรมปั้นอันสมส่วน
“สวัสดีครับคุณปณัย” พิธีกรหนุ่มทักพร้อมกับโค้งให้นิดๆ เพราะอายุอานามน่าจะพอๆ กัน
ปณัยยิ้มอย่างไว้ตัว รอจังหวะคำถามเกี่ยวกับรถของบริษัทจบจึงเผยอริมฝีปากอิ่มเต็ม ที่หลายคนลงความเห็นว่าเขาเป็นผู้ชายที่ปากเซ็กซี่ที่สุดคนหนึ่งเลยทีเดียว เพื่อพูด
“ในงานครั้งนี้ ผมมีความยินดีเป็นอย่างยิ่งที่เราได้รถรุ่นใหม่ล่าสุดสองคันมานำเสนอได้ทันเวลา” เขากวาดสายตาไปรอบๆ แล้วหันมองที่รถทั้งสอง
“ซ้ายมือผมคือรุ่น Thunder SC20 เครื่องยนต์ V12 ขนาด 6.5 ลิตร ทำงานกับระบบเกียร์ ISR 7 สปีด และระบบ Central Electronic Differential ทำให้รถรุ่นนี้สามารถขับแรงม้าได้สูงถึงระดับ 770 แรงม้าเลยทีเดียว”
“สุดยอดเลยครับ ดริฟต์กันมันเลย” พิธีกรยกนิ้วอย่างว่าเยี่ยมยอด
ปณัยก้าวไปใกล้รถคันที่กำลังพูดถึงมากขึ้นขณะเอ่ย “Thunder SC20 เป็นซูเปอร์คาร์เปิดประทุนนะครับ สีขาวบริสุทธิ์ ตัดด้วยเส้นสีน้ำเงินเข้ม ตัวถังเป็นคาร์บอนไฟเบอร์ ภายในห้องโดยสารเลือกเฟ้นวัสดุพรีเมียม อย่าง Alcantara สีดำ เพื่อความโอ่อ่าสมความเป็นสุดยอดรถหรูครับ”
“เห็นว่าจุดเด่นคือปีกท้ายใช่ไหมครับ” พิธีกรถาม ผายมือไปยังรถคันงามที่จอดอวดโฉมใต้แสงไฟเหลืองทอง
ปณัยพยักหน้า “ครับ ปีกคาร์บอนไฟเบอร์ตรงท้ายรถสามารถปรับได้สามระดับ ช่วยให้ผู้ขับเร่งเครื่องพารถพุ่งทะยานไปข้างหน้าอย่างไร้กังวล เพราะรถยึดเกาะกับถนนอย่างมั่นคงแน่นอน” ชายหนุ่มเดินไปให้ใกล้รถคันงามสง่านั้น เขายิ้มให้กับสาวร่างสะโอดสะองที่สวมเสื้อยืดเกาะอกรัดทรวงโตจนเต่งตึง กระโปรงสั้นเพียงคืบส่งให้เรียวขาขาวยาวเด่นจนปณัยจ้องอย่างไม่ละสายตา ริมฝีปากแย้มยิ้ม ทว่าเขายังคงอธิบายไปกับมือที่ถือไมโครโฟน มีพิธีกรของงานเดินตามมาติดๆ
“ล้ออัลลอยนี่ก็ได้รับการออกแบบมาพิเศษนะ” เขาหลิ่วตาให้พริตตี้คนสวยแล้วเดินไปยืนชิด เมื่อเรือนร่างของเธอเอนพิงกับตัวรถใกล้ๆ ล้อหน้าพอดี
“ขอโทษนะครับ” เขาเอ่ยขณะเอื้อมมือไปโอบสะโพกสาวหลวมๆด้วยท่าทีให้เธอเขยิบออกไปเล็กน้อย แล้วชายหนุ่มก็ลดมืออย่างอ้อยอิ่งออกจากสะโพกเธอแนบเนียน ไม่มีใครรู้ว่าเขาสัมผัสส่วนโค้งมนอันกลมกลึงนั้นตลอดจนมือเป็นอิสระอีกครั้ง
“ล้อหน้าขนาดยี่สิบนิ้ว ล้อหลังยี่สิบเอ็ดนิ้ว ได้มุมล้อเป็นเลิศ ควบคุมรถง่ายและให้การเลี้ยวโค้งที่มีเสถียรภาพมาก”
“แหม...ถือเป็นไฮไลต์ของงานเลยก็ว่าได้นะครับ” พิธีกรชื่นชมและหันไปถามรายละเอียดของรถอีกรุ่น ปณัยขยิบตาให้กับพริตตี้คนสวยก่อนจะเดินไปยังคันที่จอดข้างๆ เพื่อกล่าวถึงในรายละเอียดแบบเดียวกัน
หลังจากที่ชายหนุ่มเสร็จสิ้นการให้สัมภาษณ์แล้ว บรรดาเซลส์ประจำบริษัทก็เริ่มทำงานกันต่ออย่างขะมักเขม้น การที่ผู้บริหารหนุ่มสุดหล่อและฮอตเป็นอย่างยิ่งในแวดวงไฮโซจับไมค์โปรโมตรถรุ่นใหม่ล่าสุดของบริษัทด้วยตนเอง ทำให้ลูกค้าและผู้ที่เข้าชมงานมอเตอร์โชว์รุมดูรถทั้งสองคันกันอย่างหนาแน่น แม้คนซื้อจะต้องกระเป๋าหนักสักหน่อย แต่การที่มีคนต้องการยลโฉมและสนใจในตัวรถก็ถือว่าบริษัทมีชัยไปกว่าครึ่งแล้ว
“วิน” ปณัยเรียกคนสนิท
วรัทเดินเข้ามาใกล้ผู้เป็นนาย เมื่อนั้นปณัยก็หันไปพูดเร็วๆ “น้อง SC20 คืนนี้ห้องฉัน จัดการให้ด้วย”
พอเห็นวรัทหันไปมองหญิงสาวถูกคนเขาก็กำชับ
“นั่นละ หลังเสร็จจากประชุมเทเลฯ กับบริษัทแม่ทางโน้นแล้ว ฉันกลับห้องต้องได้จัดเลยนะ อย่าให้ต้องตาม”
“ครับนาย”
ปณัยใช้เพียงสายตาเป็นการย้ำกับคนสนิท แล้วก้าวยาวๆ ออกไปจากบูททันที โดยมีกลุ่มชายฉกรรจ์สามสี่คนเดินตามพร้อมๆ กับวรัทที่รีบไปทำตามคำสั่ง เสร็จแล้วก็เดินกึ่งวิ่งกลับมาเพื่อให้ทันเคียงข้างผู้เป็นนาย
----------
เสียงหอบกระชั้นถี่ขึ้นเรื่อยๆ ชายหนุ่มยันตัวขึ้นจากที่ทาบทับอกหยุ่นและร่างผอมบางเมื่อแรงขับเคลื่อนใกล้ถึงจุดปลดปล่อย เขาหงุดหงิดเล็กน้อยกับเสียงครางแหลมสูงของเจ้าหล่อน แต่เวลานี้เลือดในกายเดือดพล่านจนพอมองข้ามไปได้ เขาเอื้อมมือจับสะโพกผายกว่าตัวที่เตะตาตั้งแต่เห็นครั้งแรก จัดการทุกอย่างให้ถูกที่ทาง ค่อยๆ เคลื่อนตัวกระชับเข้าไป เสียงแหลมๆ ที่เธอครางทำเขาสะดุดเล็กน้อย แต่เมื่อกายแนบสนิทกันและได้สัมผัสเรือนร่างที่พึงใจอย่างไม่มีเนื้อผ้าคั่นก็ทำอารมณ์เขาเตลิดเปิดเปิง
เสียงเนื้อกระทบเนื้อเป็นจังหวะสลับเสียงหายใจแรงของเขา แทรกด้วยเสียงสาวอันแหลมเล็กที่หากเขาไม่ได้กำลังจะปักธงบนยอดเขาคงได้ไล่เธอออกไปให้พ้นแน่ ชายหนุ่มไม่ชอบเสียงงุ้งงิ้งยังกับเป็นหญิงไร้เดียงสา แต่วินาทีนี้เขาหน้ามืดเกินกว่าจะคิดอะไรทั้งสิ้น
ปณัยถอนตัวออกทันทีที่พิชิตยอดเขาสำเร็จ ล้มตัวลงนอนแผ่ข้างร่างบางที่ยังบิดเร่าส่งเสียงครางอันน่ารำคาญ เขาหายใจหนักๆ ไม่กี่ทีก็ฝืนลุกขึ้นด้วยกำลังวังชายังคืนไม่เต็มที่ คว้าผ้าเช็ดตัวมาพันท่อนล่างตัวเองไว้ หัวยังหมุนติ้วให้กับพลังงานที่เสียไป
“ขะ...คุณณัยคะ” เธอรีบลุกขึ้นนั่งบนเตียง อกทรงสวยที่ผ่านการทำมาเวลานี้ไม่มีความหมายกับเขาแล้ว เมื่ออุณหภูมิปรารถนากลับลงสู่ห้วงปกติ ความรู้สึกขัดหูขัดตาแทนที่
“เรียกผมปณัย ผมไม่อนุญาตให้เรียกชื่ออื่น” สีหน้าเขาบึ้งตึงพร้อมกับน้ำเสียงแข็งกระด้าง
เขาไม่สนใจใบหน้าสวยหวานที่เห็นเกลื่อนเหมือนมาจากเบ้าหลอมมีดหมอเดียวกัน ที่ทำท่าจะร้องไห้ ชายหนุ่มหันหลังให้จะเดินเข้าห้องน้ำไป
ทว่าจู่ๆ เธอก็พุ่งเข้ามากอดจากด้านหลัง
“เฮ้ย!” ปณัยหันกลับมาแกะมือและดันเธอออกอย่างไม่แยแส เอ่ยเสียงแข็ง “อย่าเข้าหาผมตอนที่ผมไม่ต้องการ ผมเสร็จแล้ว คุณก็ด้วยเหมือนกัน ไปแต่งตัวและรอรับค่าตอบแทนจากคนของผม จากนั้นเชิญ”
เจ้าหล่อนเริ่มร้องไห้ “ตะ...แต่ อีกรอบได้ไหมคะ หนูยังไม่ถึงเลย”
“อย่ามั่ว” เขาหลิ่วตา “ผมรู้ คุณรู้ อย่ามาโกหก และผมไม่ทำมาก กว่าหนึ่งรอบไม่ว่ากับใครก็ตาม ผมพอแล้วขอบคุณ คุณแต่งตัวได้แล้ว”
เขาเดินไปห้องน้ำต่อ แต่แค่สองก้าวสาวเจ้าก็ถลากอดเขาอีก เสียงแหลมเล็กที่เขาหงุดหงิดตั้งแต่เมื่อครู่นี้แล้วดังขึ้น พร้อมกับน้ำเสียงไร้เดียงสาที่เขาเกลียด
“คุณปณัย นะคะ อย่าเพิ่งไป นอนคุยกันเฉยๆ ก็ได้ หนูคิดถึงคุณ คุณปณัยไม่เรียกหนูนานมากแล้ว”
เขาก้มมองใบหน้าพิมพ์อย่างกับตุ๊กตาโหล พร้อมเหยียดยิ้ม จริงๆ คืนนี้เขาตั้งใจควงน้องพริตตี้คนสวย แต่เธอไม่เล่นด้วยซึ่งเขาก็ไม่ว่า ไม่ใช่ทุกคนจะยอมข้อเสนอของเขาปณัยเข้าใจได้ เขาแฟร์ๆ รู้ว่าสาวๆ เหล่านั้นไม่ได้ง่าย เธอทำงานและไม่แลกด้วยเรื่องพรรค์นี้ สุดท้ายเขาเลยต้องให้วรัทจัดการเรียกเด็กๆ ที่อยู่ในความดูแลของเขาซึ่งทำความตกลงกันไว้ในเรื่องอย่างว่าโดยเฉพาะ
เธอคนนี้เขาน่าจะเคยใช้บริการอยู่ครั้งสองครั้ง เธอตัวเล็ก ยิ่งพอถอดส้นสูง สัดส่วนอื่นๆ ก็เล็กตามตัวเว้นแต่สะโพกเท่านั้น แบบนี้ไม่ใช่สเป็กเขา พอความต้องการถูกเติมเต็มจนอิ่มแล้วเลยพานหงุดหงิด
“ฟังที่ผมพูดไม่เข้าใจเหรอ คุณไปได้แล้ว ผมไม่ชอบคนไม่รู้เรื่องร่ำไร ปล่อย!”
น้ำเสียงคำรามเยี่ยงสิงโตจ่าฝูงกับดวงตาคมกริบที่มองมา ทำเธอชะงักจนยอมปล่อยเขา
“ถ้าผมออกมาจากห้องน้ำแล้วยังเห็นคุณอยู่ มีปัญหาแน่ คนของผมบอกข้อตกลงแล้วไม่ใช่เหรอ”
ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนผิดธรรมชาติเพราะใส่คอนแท็กต์เลนส์ มีแววหวาดหวั่น น้ำเสียงลนลาน
“ค่ะ ค่ะคุณปณัย”
เมื่อเธอดูจะเข้าใจอะไรขึ้นเขาก็เข้าห้องน้ำไปอย่างไม่สนใจอะไรอีก ข้อตกลงทุกอย่างชัดเจน เสร็จกิจ แยกย้าย จ่ายจบ ถ้างอแงมีปัญหา จะถูกแบนไม่ให้มาอีก แถมงานอีเวนต์ต่างๆ ของบริษัทเขาด้วยก็จะถูกแบล็กลิสต์ แหล่งรายได้งามๆ ของเหล่าคนสวย ใครจะกล้าขัด
** หมายเหตุ: นิยายที่ลงในเว็บยังไม่ใช่ฉบับที่เสร็จสมบูรณ์ **
