ทดลองอ่าน Sicily...ที่นี้มีรัก : ตอนที่ 24
ตอนที่ 24
“ช่วยด้วย ช่วยด้วย!”
มันก้มลงจนใกล้จะแตะริมฝีปากอวบอิ่ม หญิงสาวขยะแขยงเป็นที่สุด นางถ่มน้ำลายใส่หน้า ใช้ขาที่เป็นอิสระอยู่ถีบเข้าเต็มรัก
“โอ๊ย!” มันร้องและผงะออกไปเล็กน้อย แต่เมื่อตั้งตัวได้มันกลับต่อยเข้าที่ท้องสาวอย่างจัง ระรันตาจุกจนตัวงอหากยังพยายามคลานหนี แต่มันก็ดึงข้อเท้าไว้ กระชากตัวกลับไปจนได้ เพื่อนทหารอีกสองนายเข้ามาตรึงตัวนางไว้อย่างไม่อาจขยับเขยื้อนได้เลย
“จับไว้! กล้าดีนัก ข้าจะจัดการให้สาแก่ใจเชียว!”
ระรันตาน้ำตาไหลอาบแก้ม ยิ่งผ้าที่สวมถูกกระชากจนขาดวิ่นเผยเนื้อเนินอก มันดึงผ้าลงจนท่อนบนเกือบเปลือยเปล่า นางสะอื้น
“อย่าทำข้า อย่าทำ ข้าขอร้อง” นางอ้อนวอน
หากไร้ความปรานี สัมผัสหยาบโลนซุกไซ้ซอกคอและเนินอกอย่างโหยหาน่ารังเกียจเต็มประดา
ระรันตาดิ้นรนสุดชีวิต จนขาหลุดออกจากการจับกุมได้ก็เตะเข้าที่ลำตัวของมันอีก หากมิได้ให้ความระคายเคืองใดๆ เลย พลทหารบ้ากามเงยหน้าอันแดงก่ำด้วยความโกรธมองมา แล้วชกเข้าใบหน้านางอย่างจังจนระรันตามึนงง สติใกล้หลุดลอย นางนึกถึงเขาจับใจ
“ช...ช่วย...ข้า...ด้วย...ท่าน...”
เสียงฝีเท้าม้าวิ่งเข้ามาอย่างรวดเร็วดังขรมจนรับรู้ถึงพื้นดินสะเทือน
“เจ้าทำอะไรนาง!!” เสียงตวาดดังขึ้นพร้อมๆ กับฝีเท้าม้าหยุดกึก
ร่างที่ทาบทับนางอยู่ผงะถอยออกไปในทันที
เชลาลุสกระโดดลงจากหลังม้าอย่างรวดเร็ว ตรงรี่กระชากตัวพลทหารนายนั้นออกจากร่างอรชรจนแทบปลิวติดมือ ยิ่งเขาเห็นสภาพหญิงสาวก็รีบปล่อยทหารนายนั้นแล้วคลี่ผ้าพันเอวออกห่มคลุมกายนาง ความโกรธพลุ่งพล่านจนมิอาจระงับได้ เขากัดริมฝีปากแน่น หันไปชกพลทหารนายนั้นไม่ยั้งแล้วชักดาบข้างกายออกมาเงื้อขึ้นสูงหมายตวัดตัดคอคนที่กล้าล่วงเกินนาง!
“อย่า!!! ท่าน!” พลทหารผู้นั้นร้องขอชีวิตโหยหวน
เชลาลุสตวัดดาบลงอย่างรวดเร็วไม่มีสติคิดยั้งมือใดๆ ทว่าดาบอีกเล่มหนึ่งยื่นเข้าขวางพอดี เหล็กชนเหล็กอย่างจัง
เคร้ง!!
เชลาลุสเงยหน้าขึ้นมองผู้ที่ยื่นดาบเข้ามาขัด ฟาธามยังอยู่บนหลังม้ามองเชลาลุสด้วยสายตามั่นคง มือกำดาบแน่น
“เก็บดาบของเจ้าซะ อย่าให้ต้องเลือดคนชั่วอย่างมันเลย” ฟาธามเอ่ยกร้าว
เชลาลุสกำด้ามดาบแน่น ยอมเก็บเข้าฝักด้วยมือสั่นเทา เขาไม่พูดอะไร ก้าวอย่างรวดเร็วไปหานาง ช้อนร่างอันบอบบางขึ้น ดวงตานางหรี่ปรือและคอพับหมดสติไปในอ้อมแขนเขา
“ระรันตา!”
----------
ที่เรือนพยาบาล หมอดาปิโอรุสนิ่งเงียบตั้งแต่ดูอาการระรันตาที่นอนไร้สติบนเตียงคนป่วย มีเพียงเรียกหาหยูกยาจากผู้ช่วยอย่างเร่งรีบเพื่อให้การรักษา เชลาลุสยืนเฝ้าไม่ห่างด้วยสีหน้าเครียด นานันนั่งอยู่ปลายเตียงร้องไห้กระซิกๆ พร่ำบ่น
“ข้าไม่น่าให้นางไปเลย ไม่ควรเลย”
เชลาลุสเดินมาหยุดเบื้องหน้านานันที่ตัวสั่นงันงก นางพูดไปร้องไห้ไป สะอื้นไม่หยุด
“ท่านจะโบย จะเฆี่ยนข้าก็เชิญ ข้าผิดเอง ข้าควรสังหรณ์ใจแต่แรกตั้งแต่ที่นางชาบีมาไหว้วานแล้ว”
“ชาบีหรือ! ที่เป็นผู้สั่งให้ระรันตาเข้าไปบริเวณนั้น” เชลาลุสถาม
เมื่อมั่นใจเขาก็ตะโกนสั่งทหารเสียงกร้าว “พวกเจ้าจงไปลากตัวชาบีเอาไปไต่สวนที่ลานประหารด้วย!” เวลานี้ฟาธามจัดการคุมสี่พลทหารไปรอลงอาญากลางลานประหารแล้ว
นานันยังคงคร่ำครวญ “ท่านจะลงโทษข้าเยี่ยงไรก็ได้เจ้าค่ะ”
“เจ้าเงียบได้แล้วนานัน! ลงโทษเจ้าก็ไม่ได้ทำให้อะไรดีขึ้นมา” เขาเอ่ยอย่างหงุดหงิด
นานันก้มลงกราบแทบเท้า “ขอบพระคุณเจ้าค่ะ ขอบพระคุณ ครั้งหน้าข้าจะไม่ให้ใครมาทำร้ายนางได้อีกเป็นอันขาด”
เชลาลุสมิได้สนใจคำพูดใดอีก เขาเดินไปอยู่ข้างเตียงคนป่วยแล้ว
“นางเป็นอย่างไรบ้างท่านหมอ” เขาถามพลางเอื้อมจับมือบอบบางที่นอนนิ่งไม่ไหวติง
“นางบอบช้ำมากทีเดียวขอรับ ใบหน้า มุมปาก แขนและขาปรากฏรอยช้ำหลายรอย”
เชลาลุสกัดริมฝีปากอย่างไม่รู้ตัว มือลูบไปบนหน้าผากมน “ทำไมนางยังไม่รู้สติ”
ท่านหมอมองใบหน้าขาวซีดของหญิงสาว “นางอิดโรยจากการต่อสู้ขัดขืน และน่าจะตกใจมากกับสิ่งที่เกิดขึ้น”
ทหารหนุ่มยืนนิ่งไปพักใหญ่ เขามองหมอดาปิโอรุสอีกครั้งแล้วถามอย่างตะกุกตะกัก “ท่านหมอ ท่านพอจะบอกได้หรือไม่ว่า...นางถูกล่วงเกินหรือไม่”
หมอดาปิโอรุสคลี่ยิ้ม “นางมิได้ถูกล่วงเกินใดๆ เลย นางยังบริสุทธิ์ ท่านสบายใจได้”
“ขอบใจท่านหมอ” เขาลอบถอนใจ
ทหารผู้ติดตามท่านแม่ทัพนายหนึ่งเดินเข้ามาหยุดยืนรออยู่ปลายเตียงพลางเอ่ย “ท่านแม่ทัพรออยู่ที่ลานประหารขอรับ”
เชลาลุสมองรอยช้ำบนใบหน้างาม บรรจงไล้เบาๆ อย่างทะนุถนอม เขาจับมือนางขึ้นกุมด้วยสองมือก้มลงจุมพิตแผ่วเบาและเนิ่นนาน
“นานัน ข้าฝากดูแลระรันตาด้วย ข้าจักรีบกลับมาทันทีที่เสร็จกิจ”
ติดตามต่อในฉบับเต็มทั้งแบบ หนังสือเล่ม และ อีบุ๊ก
