ทดลองอ่าน Sicily...ที่นี้มีรัก : ตอนที่ 19

ตอนที่ 19

เชลาลุสดับคบด้านหนึ่งแล้วปักลงบนลานข้างๆ กองไฟนั้น เขาเงยหน้าขึ้นมองไปทั่วๆ เพื่อหาใครบางคน หากเสียงฝีเท้าหนึ่งเดินใกล้เข้ามา

“ฝีมือควงคบของเจ้าเยี่ยมยอดจริงๆ เชลาลุส” 

“ขอบคุณท่านฟาธาม ท่านเยินยอข้าเกินไป” เขามองนายทหารอาวุโสผู้คุ้นเคยด้วยกรำศึกกันมาหลายครั้ง ฟาธามเตี้ยกว่าเขาแต่ร่างกำยำไม่แพ้กัน

“เยินยอที่ไหน ข้าพูดความจริง” ผู้อาวุโสตบบ่าเขาแล้วชวน “ไปทางโน้นเถิด ท่านแม่ทัพรอดื่มกับเจ้าอยู่”

ด้านหนึ่งของงานสร้างเป็นปะรำเล็กๆ ยกพื้น แม่ทัพคลอดิอุสและเหล่าขุนพลกำลังดื่มกันอย่างสนุกสนาน มีหญิงสาวคอยปรนนิบัติ หนึ่งในนั้นคือสาวสะพรั่งจากเรือนโภชนา ชาบีรีบลุกมาหาทันทีที่เห็นเขาเดินเข้ามาพร้อมฟาธาม

“ท่านเชลาลุส เชิญนั่งด้านนี้เถิด”

เขาเดินตามนางไปนั่งตรงที่ว่าง ขณะที่ฟาธามอ้อมไปยังอีกด้านหนึ่ง 

“ข้าชอบลีลาควงคบของเจ้าจริงๆ เชลาลุส ดูแข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ เลย” ท่านแม่ทัพเอ่ยเมื่อเขานั่งเรียบร้อย

เชลาลุสก้มศีรษะรับ มิได้เอ่ยวาจา

“ดื่ม ดื่ม” ท่านแม่ทัพชวน พลางยกแก้วในมือขึ้นอย่างสำราญ

ชาบีรีบรินเมรัยใส่แก้วดินเผาให้เขาอย่างมีจริตจะก้าน ดวงตาชม้ายมองหยาดเยิ้ม

“ขอบใจ” เขาตอบ ดวงตาของนางทำให้เขาอึดอัด

ชาบีเขยิบเข้ามาชิดใกล้แล้ววางมือลงบนหัวไหล่เขา “ชาบีนวดให้นะเจ้าคะ”

“ไม่ต้องชาบี ขอบใจมาก” เชลาลุสปฏิเสธ

นางทำหูทวนลม มือบีบนวดคลึงไปไม่หยุดหย่อน

“ชาบี ข้าบอกว่าไม่ต้องก็คือไม่!” นางรีบละมือออกเมื่อเขาดุแต่ยังคงนั่งใกล้เช่นเดิม

ทหารหนุ่มจิบเครื่องดื่ม ฟังการสนทนาในวงไปเงียบๆ สักครู่แม่ทัพหันมาถาม

“เชลาลุส แม่นางที่มาจากเมืองเมสซานาผู้นั้นชื่ออะไรนะ”

เขากลอกตา อึกอัก จนคำพูดมิรู้ด้วยเหตุใด ไม่อยากเอ่ยนามของนางออกไปเลย ทว่าชาบีโพล่งตอบอย่างรวดเร็ว

“ระรันตาเจ้าค่ะ”

ท่านแม่ทัพคลี่ยิ้ม ดวงตามีประกายหันไปสั่งพลทหารที่ยืนไม่ไกล “ไปตามนางมาที ข้าอยากให้นางมานั่งคุยร่วมวงด้วยสักหน่อย”

เชลาลุสรู้สึกคอแข็งขึ้นมาเองอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย ยกถ้วยดินเผาที่มีเมรัยขนานแรงซึ่งปกติต้องใช้เวลาจิบทีละน้อย หากเขาดื่มพรวดเดียวหมดอย่างลืมตัว เสียงท่านแม่ทัพเอ่ยเย้าทันใด

“เจ้าคงเหนื่อยจากควงคบสินะ ระวังดื่มเร็วเยี่ยงนั้นกำลังวังชามาจนนั่งไม่ติดเลยล่ะเชลาลุส” ท่านว่าแล้วหัวเราะครึ้มอกครึ้มใจ

เขารู้สึกตัวร้อนผ่าวขึ้นมาจนนั่งไม่ติดจริงๆ จึงลุกขึ้นแล้วคำนับขอตัวออกมา แม่ทัพใหญ่ยังหยอกเอิน

“แม่นางชาบีน่ะไปส่งทหารเอกเราหน่อย ยังไงก็ถนอมแรงไว้พรุ่งนี้ด้วยนะเจ้า” ท่านยังคงหัวเราะเสียงดังพาทหารนายกองที่นั่งอยู่ที่นั้นยิ้มน้อยยิ้มใหญ่

ชาบีรีบลุกเดินมาเคียงข้าง จับแขนของเขาเอ่ยฉอเลาะ “ให้ชาบีดูแลท่านนะเจ้าคะ ชาบีพร้อมเจ้าค่ะ”

เขาดึงแขนหญิงสาวออกอย่างสุภาพ แต่เสียงเอ่ยห้วน “ไม่ต้องเจ้า ขอบใจ”

ชาบีวิ่งเหยาะตามเขาที่ก้าวไวขึ้นจนนางตามไม่ทัน แต่แล้วก็เกาะเกี่ยวแขนเขาอีกครั้งจนได้ “ข้ายินดีและเต็มใจยิ่ง หากท่านต้องการปลดเปลื้องอา...”

“อย่าพูดเช่นนั้นอีกเป็นเด็ดขาด!” เขาเสียงดังจนชาบีหน้าเสีย แต่เพียงเสี้ยววินาทีนางก็เอ่ยอย่างประจบประแจงอีก

“ข้ารู้ท่านไม่อยากให้ใครได้ยิน ข้าไม่พูดก็ได้ ถึงกระโจมท่านแล้วค่อยว่ากัน”

“ชาบี!” เขาหยุดเดินและหันไปจ้องนางเขม็ง “ข้ามิเคยคิดเยี่ยงนั้นกับเจ้า และข้าก็ไม่ต้องการสิ่งใดจากตัวเจ้าเลย”

หญิงสาวชักสีหน้าไม่สนใจกับคำพูดนั้น ยังโน้มตัวเข้ามาอิงแอบและลูบคลำบนอกกำยำอันเปลือยเปล่าจนเชลาลุสสะท้าน แม้ใจมิได้เสน่หาใดๆ แต่ความเป็นบุรุษก็ตอบสนองต่อเนื้อเนียนนุ่มที่อิงแอบและมือเรียวบางที่เล่นไล้ไปบนอกของเขาอย่างห้ามไม่ได้ เมรัยที่เขาดื่มพรวดไปเมื่อครู่ทำเลือดลมเดินดีจนสั่นไหวไปกับสัมผัสของนาง เขารีบจับข้อมือชาบีไว้มั่นก่อนจะควบคุมสติตนเองไม่ได้

“อย่าชาบี” เขาตกใจที่เสียงดุดันเมื่อครู่กลายเป็นแผ่วลงและสั่นอย่างไม่รู้ตัว

ชาบีคล้ายได้ดีปล่อยกายลงซบบ่าเขา มือของเชลาลุสกอดร่างนั้นไว้ด้วยสัญชาตญาณหรืออย่างใดก็มิอาจรู้ ยิ่งนางโน้มใบหน้าลงจนริมฝีปากแดงจัดอยู่แค่ปลายจมูก เชลาลุสก็หน้ามืดตามัว หากภายในส่วนลึกของความนึกคิดคลับคล้ายมีอะไรกำลังดึงดันกัน ทำ ไม่ทำ ทำ...ไม่ทำ

เพล้ง!

เสียงนั้นดึงสติเขาให้ผงะถอยหน้าห่างจากชาบีแล้วเหลียวมองต้นเสียง ทว่าภาพที่เห็นทำให้เชลาลุสตาสว่าง ความสับสนแห่งราคะเมื่อครู่มลายหายสิ้น

“ระรันตา!” เขาอุทาน แล้วดันตัวชาบีออกรีบสาวเท้าไปหานางที่กำลังก้มลงเก็บเศษแก้วที่หล่นจากถาดในมือเมื่อครู่

“ระวังบาดมือเจ้า” เขากำลังจะเอื้อมไปช่วยเก็บ แต่นางรีบลุกขึ้นกอดถาดไว้กับตัวแน่นหันเดินจากไปทันที เชลาลุสเรียกแล้วก้าวตามอย่างรวดเร็ว

“ระรันตา”

“ท่านเชลาลุส ทางไปกระโจมท่านทางนี้เจ้าค่ะ” ชาบีโผกอดเขาจากด้านหลังยึดร่างเขาไว้ไม่ให้เดิน

“ปล่อยข้าชาบี!”

คราวนี้เขาดุอย่างเคย ดุอย่างเวลาทหารในปกครองทำผิด เสียงตวาดดัง ท่วงท่าดุดันและสีหน้าถมึงทึงทำชาบีรีบปล่อยมือแล้วยืนหน้าซีด

“เจ้าจงกลับไปให้การดูแลท่านแม่ทัพและทหารอื่น เราดูแลตัวเองได้และอย่าตามมาอีก มิเช่นนั้นถือว่าขัดคำสั่งข้า จักโดนลงโทษ”

“ต...แต่ ข้าเป็นของท่าน ท่านพ่อยกข้าให้ท่านแล้ว” ชาบีพยายามบอกกล่าวเรื่องเดิมๆ

“ที่ข้ารับปากกับพ่อของเจ้า นั่นคือดูแลเจ้าเยี่ยงคนในปกครอง ให้มีชีวิตความเป็นอยู่ที่ดีในค่ายแห่งนี้ หากเจ้าเดือดเนื้อร้อนใจสิ่งใดข้าก็จักช่วย แต่นั่นมิใช่ว่าข้าจะรับเจ้าเป็นผู้หญิงของข้านะชาบี จงจำไว้”

** หมายเหตุ: นิยายที่ลงในเว็บยังไม่ใช่ฉบับที่เสร็จสมบูรณ์ **

กลับหน้าหลัก