ทดลองอ่าน Sicily...ที่นี้มีรัก : ตอนที่ 1
ตอนที่ 1
สามร้อยกว่าปีก่อนคริสตกาล หลังโรมได้เปลี่ยนสถานะจากราชอาณาจักรโรมมาเป็นสาธารณรัฐแห่งโรม ก็ได้ทำศึกมากมายจนมีอำนาจครอบครองแหลมอิตาลีเกือบทั้งหมด
กองทัพแห่งโรมมีชื่อเสียงขจรขจายในความเก่งกล้า ทหารราบโรมันได้ชื่อว่ามีความแข็งแกร่งและมีประสิทธิภาพเป็นเลิศ จนทำให้กองทัพโรมันถือเป็นกองทัพทหารราบที่ดีที่สุดในเพลานั้น
ในขณะเดียวกัน คาร์เธจ...อาณาจักรแห่งชายฝั่งทะเลเมดิเตอร์เรเนียนทางตอนเหนือของทวีปแอฟริกา ในเขตประเทศตูนิเซียปัจจุบัน ขึ้นชื่อว่าเป็นเจ้าแห่งกองกำลังนาวีเหนือน่านน้ำเมดิเตอร์เรเนียนฝั่งตะวันตก ด้วยคาร์เธจมีฐานกำเนิดจากชาวฟินิเชียน (Phoenician) ในแอฟริกา ซึ่งมีความชำนาญในการเดินเรือเป็นอย่างยิ่ง หลังชาวฟินิเชียนหมดซึ่งอำนาจไป คาร์เธจก็ตั้งตนเป็นอิสระ และเริ่มขยายอาณาเขตแผ่อำนาจครอบคลุมดินแดนตลอดชายฝั่งแอฟริกาเหนือและทางตอนใต้ของสเปน รวมทั้งเกาะแบลีแอริก (Balearic) เกาะซาร์ดิเนีย (Sardinia) และเกาะคอร์ซิกา (Corsica) ยังรวมไปถึงดินแดนฝั่งตะวันตกของเกาะซิซิลีด้วย
กระโจมใหญ่ของท่านแม่ทัพตั้งอยู่กึ่งกลางค่าย เวลานั้นท่านแม่ทัพนามว่า อัปปิอุส คลอดิอุส เคาเด็กซ์ (Appius Claudius Caudex) หน้ากระโจม ทหารยามที่ยืนดาบไขว้รีบดึงดาบเข้าหาตัว เปิดทางให้นายทหารระดับตรีบูนอย่างเชลาลุสเดินตรงเข้าไปได้
ภายในกระโจม แม่ทัพคลอดิอุสกำลังยืนดูแผนที่ผืนใหญ่ที่กางอยู่บนโต๊ะ เขาก้มศีรษะให้แล้วยืนรอนิ่ง
ท่านแม่ทัพเงยหน้ามอง “เป็นอย่างไรเชลาลุส ข้าได้ยินว่าพวกเจ้าต่อกรกับพวกแมมเออร์ทีนซ์มาหรือ”
“ขอรับ ข้ากับกลุ่มทหารม้าสิบกว่านายตั้งใจไปสำรวจริมฝั่งทะเล แต่บังเอิญผ่านหมู่บ้านที่กำลังโดนรุกรานจากพวกนั้นเข้าพอดี”
เขาเล่าถึงเหตุการณ์ที่เพิ่งประสบมาให้แก่ท่านแม่ทัพได้รับทราบ
“อืม ร้ายกาจจริงๆ ไม่น่าเชื่อว่าพวกนี้คือทหารของซิซิลีมาก่อน”
“พวกนี้เป็นทหารหรือขอรับ” เชลาลุสแปลกใจ
ท่านแม่ทัพพยักหน้า “ใช่ แม้ว่าชื่อแมมเออร์ทีนซ์จะแปลว่าบุตรแห่งมาร์ก็เถอะ พวกนี้เดิมคือทหารของผู้ปกครองนครไซราคิวส์ ดินแดนอิสระทางตอนใต้ของเกาะนี้ พวกนี้ถือเป็นกบฏของแผ่นดินซิซิลีเลยทีเดียว”
เชลาลุสรับฟังอย่างสนใจแล้วต้องเบิกตาเมื่อได้ยินว่า
“พวกนี้นี่ล่ะ ที่เป็นชนวนให้พวกเราต้องยาตราทัพมาที่นี่”
“ยังไงนะขอรับ” เขาถาม
ท่านเหยียดมุมปาก “เมื่อพวกมันบุกยึดเมืองเมสซานา ทางไซราคิวส์จึงส่งกองกำลังมาจัดการ พวกแมมเออร์ทีนซ์ปะทะกับทหารจากไซราคิวส์แถวแม่น้ำลองกานุส (Longanus) ใกล้ๆ แหลมไมเลเมืองเมสซานานี่ล่ะ”
ท่านแม่ทัพชี้นิ้วไปตามตำแหน่งที่พูดถึงบนแผนที่
“พวกมันร้องขอให้กองกำลังคาร์เธจมาช่วย แต่พอกองกำลังคาร์เธจเข้าควบคุม พวกนี้ถึงได้เริ่มรู้ว่าคาร์เธจหวังฮุบดินแดนทั้งหมดแห่งซิซิลีมากกว่าที่ตั้งใจจะมาช่วยพวกมัน ดังนั้นพวกแมมเออร์ทีนซ์จึงหันมาขอความคุ้มครองจากพวกเราผ่านสภาซีเนตอย่างไรล่ะ”
เชลาลุสข้องใจนัก “เช่นนั้น เรายกทัพมาเพียงเพื่อช่วยพวกโฉดนี้อย่างนั้นหรือขอรับ”
ผู้เป็นหัวหน้าหรี่ตา มองไปยังแผนที่ผืนใหญ่บนโต๊ะ “นั่นล่ะ สภาซีเนตถึงไม่ยินยอมที่จะส่งพวกเรามาเพียงเพราะเหตุผลแค่นี้”
ทหารหนุ่มขมวดคิ้ว มองแผนที่ตรงหน้าอย่างกับจะเห็นให้ทะลุปรุโปร่งก่อนเปรย
“เราคงต้องเปิดศึกกับคาร์เธจ เพื่อชิงดินแดนแห่งเกาะซิซิลีนี้”
ท่านแม่ทัพยิ้มอย่างแฝงเลศนัย
“จริงๆ ทางสภาซีเนตปรึกษากันเคร่งเครียดอยู่นานทีเดียว ด้วยเห็นว่ากำลังของโรมยังอ่อนล้าจากศึกครั้งก่อนๆ หากก็เล็งเห็นชัยชนะเบื้องหน้า และผลประโยชน์ที่จะได้รับจากสงคราม จึงยอมรับคำร้องขอของพวกแมมเออร์ทีนซ์ ประกอบกับแรงสนับสนุนจากประชาชน ทำให้กองทัพเราได้มายืนอยู่ตรงนี้”
เชลาลุสค้อมศีรษะ
แม่ทัพคลอดิอุสเปรย “เหตุผลที่สำคัญอีกประการ บัดนี้คาร์เธจขยายอำนาจมากเกินไปแล้ว ชายฝั่งตะวันตกของทะเลเมดิเตอร์เรเนียนแทบทั้งหมดขึ้นอยู่กับมัน หากเราปล่อยให้คาร์เธจจัดการกับแมมเออร์ทีนซ์และครองเมืองเมสซานา ก็ยิ่งมีความเป็นไปได้สูงที่คาร์เธจจะได้ดินแดนเกาะซิซิลีทั้งหมด ซึ่งถ้าเป็นเช่นนั้น คาร์เธจอาจมีอำนาจยิ่งใหญ่ขึ้นมาทัดเทียมกับโรมของเรา”
เชลาลุสคล้อยตามความเห็นนั้นได้ง่ายดายทีเดียว อะไรที่จะทำให้โรมระคายเคือง ทหารอย่างเขาไม่มีวันยินยอม
“ขอรับ เราจะมีโอกาสหยุดยั้งการแผ่ขยายอำนาจของคาร์เธจไปพร้อมๆ กับผลักดันให้พวกมันออกจากแผ่นดินนี้โดยปริยาย”
ท่านแม่ทัพมองอย่างพอใจ “นั่นล่ะ คือจุดประสงค์ของเรา กองทัพแห่งโรม”
เชลาลุสก้มศีรษะอย่างนอบน้อม
“อีกไม่นานข้าจะเรียกประชุมเหล่าขุนพล ประกาศทำศึกกับคาร์เธจอย่างเป็นทางการ ตอนนี้เราคงต้องเร่งสร้างค่ายให้เรียบร้อยก่อน”
เสียงท่านมุ่งมั่นห้าวหาญ ปลุกใจทหารหนุ่มอย่างเขาให้เลือดนักรบวิ่งพล่านในกาย
----------
เช้าวันรุ่งขึ้น ที่เรือนพยาบาล หมอดาปิโอรุสกำลังให้ยาแก่หญิงสาว ทว่านางต่อรอง
“ข้าขอไม่รับนะท่าน ขมเหลือเกินข้ากินไม่ไหว”
นางได้กินไปครั้งเดียวเมื่อเย็นวาน จำได้ว่าความขมทำให้นางตื่นขึ้นจากความรู้สึกอ่อนเพลียสะลึมสะลือ แต่ความขมนี้อีกเช่นกันที่ทำให้นางแทบกินอะไรต่อไม่ได้
“แต่เจ้าต้องกินอีกสองขนาน เพื่อให้ปอดขับควันพิษออก” นายแพทย์อธิบาย
หญิงสาวส่ายหน้า ยอมทำสุ้มเสียงอย่างเด็กเอาแต่ใจ “ไม่ ข้าไม่กินแล้ว”
หมอดาปิโอรุสถอนหายใจ สีหน้าจนปัญญาที่จะบังคับขู่เข็ญนาง พลันเสียงห้วนดังขึ้นจากด้านหน้ากระโจม
“เจ้านี่รั้นนัก!”
นางหันมองผู้มาใหม่ ใบหน้าคมคายนัก ดวงตาคมดุคู่นี้กับน้ำเสียงห้วนช่างเคยคุ้น นางได้เห็นก่อนจะหมดสติไปเมื่อวันวานนั่นอย่างไร แต่ร่างสูงใหญ่กำยำเช่นนี้นางกลับจำไม่ได้
“โอ ท่านเชลาลุสมาเมื่อใดกัน” หมอวัยกลางคนอุทานเมื่อเห็นผู้มาใหม่
ทหารหนุ่มหาได้สนใจกับคำทักนั้นไม่ ดวงตาจดจ้องอยู่แต่ใบหน้านางที่กำลังงอง้ำ เสียงเอ่ยช่างแข็งนัก
“ส่งจอกยามาให้ข้า! ท่านหมอดาปิโอรุส”
นายแพทย์รีบทำตาม เชลาลุสก้าวมายืนตรงหน้ามองหญิงสาวที่อยู่บนแคร่ไม้ไผ่ปล้องปูด้วยผ้าผืนหนาแล้วถาม
“เจ้าจะกินเองหรือให้ข้าจับกรอก”
ระรันตาเบิกตาโพลง แต่ยังรั้นเถียง “ไม่ ข้าไม่กินแล้ว ข้าหายแล้ว”
“เจ้าแน่ใจหรือ” เขาหลิ่วตา
อย่างไม่ทันตั้งตัว อุ้งมือกร้านก็บีบเข้าที่ปากของนางหมายเทยาจอกเล็กๆ ให้กลืนกินให้ได้ ระรันตาตกใจรีบสะบัดหน้าออกแล้วคว้าจอกยาในมือของเขามาดื่มเอง ด้วยความรีบทำให้สำลักจนไอค่อกแค่ก น้ำหูน้ำตาไหล
ร่างสูงรีบเอื้อมมือมาลูบหลังให้ โน้มตัวลงใกล้ๆ แววตาดุแปรเปลี่ยนเป็นตกใจขณะมองอาการของนาง น้ำเสียงถามละมุนขึ้น
“เป็นอย่างไรบ้างเจ้า ข้าแค่ขู่เจ้าไม่น่ารีบร้อน”
ระรันตาไม่ตอบ ส่งสายตาไม่พอใจให้แทน เขาคงรับรู้ได้เพราะไม่ถามอะไรซ้ำหากมองเขม็งอย่างให้แน่ใจว่านางหยุดไอแล้วจึงหันไปพูดกับหมอ
“ยาขนานสุดท้ายท่านจะให้เมื่อใดก็ให้คนไปตามข้า”
หญิงสาวรีบเอ่ย “ไม่ต้อง! ข้ากินเองได้”
เชลาลุสมองใบหน้านางอย่างพินิจ หากมิได้เอ่ยอันใด กลับหันไปย้ำนายแพทย์อีกครั้ง “หากท่านมีปัญหาในการให้ยานาง จงแจ้งแก่ข้าทันที”
“ขอรับ” ท่านหมอรับคำ
เขาเหลือบมาทางนางเพียงชั่วแวบก่อนเดินดุ่มออกไปจากกระโจมพยาบาล
ระรันตาได้แต่มองตามแผ่นหลังกว้างนั้นจนลับสายตาแล้วเอ่ยถาม “ท่านผู้นั้นเป็นใคร ท่านหมอ”
“ทหารเอกแห่งกองทัพโรม มีนามว่า เชลาลุส ผู้ที่ช่วยชีวิตเจ้าจากเหตุการณ์เมื่อวานอย่างไรล่ะ”
หญิงสาวนิ่งไป คราวนี้ถามตะกุกตะกัก “อย่างนั้น...ที่นี่...คือที่ใดหรือท่าน”
คำตอบคล้ายเสียงสะท้อนหน้าผาก้องไปมาวนเวียนอยู่ในโสตประสาทของนาง
“ค่ายพักแรมแห่งกองทัพโรม!”
** หมายเหตุ: นิยายที่ลงในเว็บยังไม่ใช่ฉบับที่เสร็จสมบูรณ์ **
