ทดลองอ่าน ซีรีส์ร้อยเล่ห์เสน่ห์จันทน์ : มาลีเริงไฟ : ตอนที่ 37
ตอนที่ 37
วิรัลยากลับถึงบ้านอัคนีก็เป็นเวลาบ่ายแก่ๆ ซึ่งตามปกติเวลานี้ อัคนีจะนอนอ่านหนังสืออยู่ในห้องทำงานของเขา แต่วันนี้รถเขาไม่อยู่
“คุณผู้ชายล่ะ”
“เห็นบอกว่าไปหาเพื่อนค่ะ”
“เพื่อนคนไหนเนี่ย” หญิงสาวพึมพำครุ่นคิด อัคนีมีเพื่อนน้อย เนื่องจากเป็นคนเก็บตัว ถ้าไม่ใช่เรื่องงานแล้วละก็ เขาแทบไม่ออกไปสังสรรค์กับใครเลย
“ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ แต่บอกว่าคุณยิหวาไม่ต้องรอทานข้าวค่ะ”
คำพูดนั้นทำให้วิรัลยาที่กำลังจะหยิบโทรศัพท์เพื่อโทร.หาเขาต้องชะงัก สังหรณ์บางอย่างแล่นวูบวาบจนใจเต้นแรง อัคนีไม่เคยเป็นอย่างนี้มาก่อน
จริงสิ เมื่อวาน นังยิหวามันไปหายายแก่จอมขมังเวทย์นั่น มันคงไม่ได้ไปเยี่ยมเยียนกันเฉยๆ หรอก
คิดได้อย่างนั้น หญิงสาวก็ตัดสินใจโทร.หาชายหนุ่มทันที ให้รู้กันไปเลย
“พี่เดี่ยว อยู่ที่ไหนคะ” พอเขากดรับหล่อนก็กรอกเสียงร้อนรนลงไปทันที
ปลายสายเงียบ
“พี่เดี่ยว ได้ยินยิหวาไหมคะ...นั่นแกเหรอ นังหนึ่ง” หล่อนถามเสียงสั่นพลางเดินเร็วๆ ขึ้นบันได ด้วยกลัวตัวเองจะโกรธจนเผลอเผยความจริงให้คนรับใช้รู้
“ฉันเอง ผัวของเราหลับอยู่...จะให้ฉันปลุกเขาไหม” ญานีนตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบเป็นปกติ
“แกทำเสน่ห์ใส่เขาใช่ไหม เมื่อคืนแกให้ยายแกทำให้ใช่ไหม”
“เปล๊า ที่เขามาหาฉัน เพราะเขาบอกฉันว่าเขาเบื่อแกมาก งี่เง่า เอาแต่ใจ...ฉันกะอยู่แล้วว่าวันหนึ่งแกจะต้องแอ๊บแตก เป็นคนดีอย่างฉันมันยาก สู้เลวๆ เป็นตัวเองไม่ได้ ใช่ไหม”
“ไม่ต้องมาบังอาจวิเคราะห์ฉัน...” วิรัลยาโกรธจนแทบกระอักเลือด
“อ้อ ฉันมีอะไรจะให้แกดู เดี๋ยวฉันส่งให้ทางเฟซบุ๊กนะ...แค่นี้ก่อนนะจ๊ะ ฉันได้ยินเสียงพี่เดี่ยวเรียกหาฉันแล้ว” แล้วทางนั้นก็ตัดสายไป
วิรัลยาอยากจะกรีดร้องให้สาแก่ใจ แต่ความเป็นญานีนก็ทำให้หล่อนทำได้เพียงกดโทร.ออกอีกครั้ง คราวนี้ปลายสายคือธนาคม
“นี่ คุณธนาคม คุณมัวทำอะไรอยู่ ทำไมจัดการนังยิหวาไม่ได้สักที ตอนนี้ยายของมันทำเสน่ห์ให้พี่เดี่ยวหลงมันสำเร็จแล้ว”
“ผมรู้แล้ว”
“รู้แล้ว? แล้วคุณก็ไม่ทำอะไรสักอย่าง ปล่อยให้มันได้พี่เดี่ยวไปครอบครองเนี่ยนะ ตกลงฉันจ่ายเงินให้คุณทำบ้าอะไรเนี่ย” วิรัลยาตะคอก ในใจเดือดปุด มือไม้กำแน่นจนเล็บแทบจิกลงไปในเนื้อ
“แม่ก็ยังหาไม่เจอ นังนั่นก็จัดการไม่ได้สักที”
“ก็บอกแล้วไงว่าอีเจิมมันเก่ง...”
“งั้นฉันก็ควรจะจ้างอีเจิมใช่ไหม...ฟังนะ ถ้าคุณทำให้พี่เดี่ยวกลับมาหาฉันไม่ได้ ฉันจะเอาเงินคืนจากคุณ” แล้วหล่อนก็วางสาย ตอนนั้นเองที่เสียงข้อความเข้าดังขึ้น หล่อนรีบเปิดอ่าน ก็พบว่าเป็นภาพอัคนีนอนเปลือยท่อนบนอยู่บนเตียงกว้าง ข้อความถัดมาเป็นลิงก์ของโปรแกรมอินสตาแกรมในชื่อของหล่อน โดยภาพล่าสุดเป็นภาพมือสองหนุ่มสาวคู่หนึ่งกำลังสอดประสานกัน โดยมือของฝ่ายชายนั้นเห็นนาฬิกาที่ข้อมือชัด ถ้าคนรู้จักก็จะรู้ว่าเป็นอัคนี ใต้ภาพดังกล่าวมีข้อความว่า
‘อยากอยู่อย่างนี้นานๆ’
วิรัลยาแทบคลั่ง มาอีหรอบนี้ ไม่นานเกินรอ ญานีนคงเล่นประเด็นว่า วิรัลยาเป็นชู้กับน้องเขยอย่างไม่ต้องสงสัย แล้วภาพพจน์ของหล่อนก็จะยิ่งแย่เข้าไปใหญ่
“บ้าเอ๊ย! ทำไมกลายเป็นแบบนี้ไปได้วะ”
หญิงสาวตัดสินใจวิ่งลงมาข้างล่าง หล่อนต้องทำอะไรสักอย่าง อยู่เฉยไม่ได้แล้ว
“คุณยิหวาจะไปไหนคะ” แม่บ้านร้องถามด้วยความแปลกใจ
“ถ้าพี่เดี่ยวกลับมาบอกว่าฉันไปบ้านเพื่อน คืนนี้ไม่กลับ” พูดจบหล่อนก็วิ่งออกไปขึ้นรถแล้วขับออกมาด้วยความเร็วสูง
สามสิบนาทีต่อมา หล่อนก็มาหยุดที่หน้าบ้านจัดสรรหลังหนึ่ง แล้วกดออดถี่ๆ อย่างไม่เกรงใจบ้านข้างๆ
รอไม่นาน ธนาคมก็เดินหน้าบึ้งออกมาเปิดประตูรั้วให้ วิรัลยารีบแทรกตัวเข้าไปในบริเวณบ้านทันที จากนั้นจึงเดินเข้าบ้านเขาด้วยท่าทีคุ้นเคย
“มีอะไร คุณ ผมบอกให้ใจเย็นไง”
“ฉันเย็นไม่ไหวแล้ว...ฉันต้องการให้คุณทำหน้าฉันให้กลับมาเหมือนเดิม”
“เฮ้ย!”
“นังยิหวามันเล่นงานฉันหนัก แล้วฉันก็กระดิกตัวทำอะไรมันไม่ได้มาก เพราะความเป็นมันกีดไว้”
“อ้าว ไม่อยากครอบครองอัคนีคนเดียวแล้วเรอะ”
“ฉันเชื่อว่าถ้าจัดการนังยิหวาได้ พี่เดี่ยวจะกลับมาหาฉัน”
“ตั้งสติหน่อยสิคุณ เหตุผลหนึ่งที่คุณสวมรอยเป็นเขาเพราะต้องการหนีความผิดเรื่องที่คุณพยายามฆ่าเขาไม่ใช่เรอะ เกิดคุณเปลี่ยนหน้าเป็นตัวคุณเองแล้วยิหวาแจ้งความคุณขึ้นมาล่ะ อย่าลืมว่าอายุการแจ้งความยังไม่หมดนะ”
“ถึงตอนนั้นคุณก็ทำให้ฉันกลับไปเป็นมันเหมือนเดิมสิ จะไปยากอะไร”
ธนาคมสั่นหน้า
“ของแบบนี้ทำบ่อยๆ ไม่ได้หรอก ของจะเข้าตัวคุณเอง คุณอาจมีหน้าตาเหมือนคนตายสักคนที่ผมเรียกมาช่วยงาน”
วิรัลยาทำหน้าเบ้ด้วยความผิดหวัง สักพักก็เบิกตาโพลงด้วยนึกอะไรออก “จริงสิ ทำไม ‘ญานีน’ ไม่แจ้งความ ‘วิรัลยา’ เสียล่ะ...ให้มันไปนอนในคุก ไม่ได้ออกมาเห็นเดือนเห็นตะวันไปเลย”
“คุณแน่ใจนะว่า เขาจะไม่ซ้อนแผนพาคุณเข้าไปอยู่ในคุกเสียเอง อีเจิมน่ะมันไม่โง่หรอกนะ”
“ก็แล้วจะให้ฉันทำยังไงล่ะ อย่างโน้นก็ไม่ได้ อย่างนี้ก็ไม่ได้ ก่อนหน้านี้ฉันขอซื้อความลับนังยิหวาจากผู้ช่วยของฉัน นั่นก็บ้า ไม่ยอมขาย” วิรัลยากรีดเสียงด้วยความหงุดหงิด ใช่ ไม่ว่าจะเกลี้ยกล่อมยังไงไปๆ มาๆ ไอศูรย์ก็ยังไม่หลงกลยอมช่วยหล่อนอยู่ดี! งี่เง่าที่สุด!
“ฉันจะอยู่เฉยๆ ให้นังนั่นมันทำลายชื่อเสียงฉันฝ่ายเดียวไม่ได้หรอกนะ”
ธนาคมยิ้มกรุ้มกริ่ม มองหล่อนอย่างมีความหมาย “เรื่องนี้ไม่ยากหรอก...มีตั้งหลายวิธีที่จะทำลายน้องสาวของคุณ”
----------
ญานีนยืนกดโทรศัพท์อยู่ตรงระเบียงห้อง หล่อนกำลังส่งกระทู้ซุบซิบว่าด้วยเรื่องวิรัลยากับอัคนี ที่มีคนเห็นอัคนีที่คอนโดฯ ของฝ่ายหญิง แล้วก็อยู่ด้วยกันหลายชั่วโมง
“มาอยู่ที่นี่เองหนึ่ง” เสียงทุ้มนุ่มของอัคนีดังขึ้นพร้อมด้วยวงแขนแข็งแรงที่โอบรอบเอวอ่อน ญานีนชะงักไปเล็กน้อย ก่อนพาตัวเองออกจากอ้อมแขนนั้นอย่างรังเกียจ
“ร้อนค่ะ...พี่เดี่ยวไม่กลับบ้านเหรอคะ นี่ก็เย็นมากแล้ว”
“จากวันนี้ไป ที่ที่มีหนึ่งคนนี้คือบ้านของพี่” เขาเอ่ยเสียงหวาน แววตายิ่งหวานหนัก อันทำให้ความรังเกียจแปรเปลี่ยนเป็นความสะอิดสะเอียน
“ขอโทษด้วยค่ะ ฉันให้คุณอยู่ที่นี่ไม่ได้จริงๆ”
อัคนีหน้าเสีย
“ทำไมล่ะ พี่อยากอยู่กับหนึ่ง อยากอยู่ด้วยกันตลอดไปนี่นา ให้พี่อยู่ด้วยเถอะนะ นะ” เขาตามมาออดอ้อนอยู่ใกล้ๆ
“แน่ใจนะคะว่าอยากอยู่กับฉันจริงๆ”
“ไม่เคยแน่ใจอะไรเท่านี้มาก่อนเลยจ้ะ” เขาก้าวมาประชิดตัวหล่อนอีกครั้ง ก้มลงจูบไหล่ของหล่อนครั้งหนึ่ง
“จะบอกเมียที่บ้านว่ายังไงล่ะคะ”
“พี่มีเมียคนเดียวคือหนึ่งคนนี้”
ญานีนกัดริมฝีปากข่มตัวเองไม่ให้หลุดเสียง ‘เหอะ’ ออกมา แล้วฝืนยิ้มแห้งแล้งเอ่ยว่า
“ถ้างั้นก็ตกลงค่ะ เราจะอยู่ด้วยกัน!”
ติดตามต่อในฉบับเต็มได้แล้ววันนี้ ทั้งแบบ หนังสือเล่ม และ อีบุ๊ก
