ทดลองอ่าน อลเวงนัก รักของมาริสา : ตอนที่ 19
ตอนที่ 19
มาวินต้องแกล้งยอมแพ้วิชุดาเพื่อให้เกมมันจบๆ ไป วิชุดาจะได้ไม่มาแง่งอน เอาจริงๆ ฝีมือแทงสนุกของวิชุดาเก้ๆ กังๆ เด็กหัดแทงก็ยังเอาชนะได้ง่ายๆ
เขาจะพูดยังไงดีเพื่อให้วิชุดาเข้าใจสักทีว่าเขาไม่เคยชอบหล่อนแบบแฟนเลย จริงอยู่ที่หล่อนเป็นผู้หญิงที่สวยจัด แต่สเปกของมาวินไม่ใช่ดอกไม้งามสีฉูดฉาดแบบนี้ สเปกเขาเป็นดอกไม้กระจุ๋มกระจิ๋ม ซึ่งเปรียบได้กับผู้หญิงน่ารักมองไม่เบื่อตา ถ้าจะให้ยกตัวอย่างก็คงเป็นมาริสา เลขาฯ ของเขา
เดี๋ยวนะ ทำไมต้องเป็นมาริสา...
“คิดอะไรอยู่คะวิน”
ชายหนุ่มปรับสีหน้าทันที “เปล่าครับ”
“ถ้าไม่ตั้งใจเล่นตานี้ วินแพ้ดาแน่ค่ะ”
ชนะได้ด้วยเหรอ...มาวินคิดในใจ
“อะ ดาให้วินพักก่อนก็ได้ ขอตัวไปเข้าห้องน้ำแป๊บ ฝากกระเป๋าด้วยนะคะ”
“ครับ”
ชายหนุ่มถึงกับโล่งอกเมื่ออีกฝ่ายปล่อยให้เขาได้อยู่คนเดียวสักที เฮ้อ...ค่อยหายใจหายคอได้หน่อย วิชุดาชอบก้าวล้ำเส้นคำว่าเพื่อน แม้เขาจะพูดหลายครั้งแล้วว่าไม่ชอบให้หล่อนทำแบบนี้ แต่ผู้หญิงที่เอาแต่ใจอย่างวิชุดา อย่างไรก็ทำตามใจตัวเองอยู่ดี บางครั้งมาวินอยากจะขอห่าง ขอเว้นระยะกับหล่อน แต่มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะทำเช่นนั้นโดยไม่มีผลกระทบอื่นๆ ตามมา
มาวินวางไม้คิวแล้วหยิบโทรศัพท์กดหาเพื่อนรู้ใจ หวังว่ามันคงจะไม่มัวสนุกเล่นน้ำทะเลอยู่เวลานี้
“ว่าไงเพื่อน อยู่กับสาวยังมีเวลาโทร.มาอีกรึ”
“ทำเป็นพูด แกล่ะ ทำอะไรอยู่ นึกว่ามัวแต่สนุก”
“เพิ่งเล่นน้ำเสร็จ ขึ้นมาอาบน้ำที่ห้อง แกโทร.มาพอดี”
“คุณมาริสาอยู่ห้องไหมล่ะนั่น” นึกภาพเพื่อนรักแก้ผ้าอาบน้ำ ก็นึกขึ้นได้พอดีว่าที่ห้องเพื่อนมีใครอีกคนพักอยู่ด้วย
“ไม่อยู่ ไม่รู้ไปไหน ทำไม คิดถึงเขาเหรอ”
“ตลกแล้ว พูดอะไรของแกวะ”
“อ้าว ก็ถามถึงเขา ก็นึกว่าคิดถึง แกจะคิดถึงเขาก็ไม่แปลกหรอกนะ คุณมาริสาเธอออกจะน่ารัก ถึงแม้จะดูไม่ค่อยฉลาดเท่าไรก็ตาม ฮ่าๆ”
“ไปกันใหญ่ละ ฉันกลัวแกจะไปทำอนาจารเขาหรอก ถึงได้ถาม”
“อัยยะ มีเป็นห่วงเป็นใยกัน ไม่ต้องห่วงหรอกน่า...ฉันนุ่งผ้ามิดชิด แล้วเขาก็ไม่อยู่จริงๆ ไว้ใจได้ ไม่ทำอะไรเลขาฯ แกหรอก แถมจะดูแลให้ดีก่อนส่งคืนแกด้วย”
“ทำไมถึงพูดแปลกๆ นักวะ” คนถามชักพูดด้วยน้ำเสียงรำคาญ แต่ข้างในอกแอบเต้นรัวๆ
“แหม่ ทำไก๋ ก็ที่คุณมาริสาแสดงออกไง อย่าบอกว่าแกไม่รู้ เขารู้กันทั่ว แต่ไม่มีใครอยากพูด กลางวันที่แกไม่มากินข้าว เขาก็ทำท่าเหมือนเบื่อโลก แกเข้าสัมมนาช้าก็ชะเง้อคอมองหา แล้วไหนจะพฤติกรรมที่ผ่านมาในออฟฟิศอีก”
งั้นเหรอ ก็รู้มั้ง แต่พยายามไม่อยากเอาตัวเองเข้าไปรู้มาก
“ว่าแต่โทร.มามีอะไร” คมสันถาม
“เรื่องดานั่นแหละ”
“ทำไม ถึงสวรรค์ชั้นไหนกันแล้วล่ะ เห็นงานการสัมมนาไม่มาทำ”
“ไอ้นี่ ทะลึ่ง!”
“ล้อเล่น ฮ่าๆๆ ฟังเสียงก็รู้ว่าเพื่อนเรากลุ้ม ทำไม อึดอัดเหรอ”
มาวินไม่ตอบ ได้แต่เงียบไป
“ฉันละแปลกใจจริงว่าแกคบกับเขามานานขนาดนี้ได้ไง” คมสันอดแสดงความคิดเห็นไม่ได้
ทำไมมันพูดเหมือนการเตเปี๊ยบ
“เฮ้ย ดามาแล้วว่ะ แค่นี้ก่อนนะไอ้สัน” มาวินรีบพูดใส่โทรศัพท์รีบวางเมื่อหันไปเห็นร่างระหงเดินกลับมา วิชุดาทันเห็นเขาเก็บโทรศัพท์พอดี
“คุยกับใครเหรอคะ”
“คมสันน่ะครับ”
“แล้วไปค่ะ นึกว่าแม่เลขาฯ นั่นโทร.มาอ้อนอะไรวินอีก” วิชุดาส่งสายตาคมปลาบมาให้ แล้วหันไปหยิบไม้คิวขึ้น
มาวินยักไหล่ ขอตัวไปเข้าห้องน้ำบ้าง จริงๆ ไม่ได้ปวดหนักปวดเบาอะไร แต่ขอไปสงบจิตสงบใจสักครู่
** หมายเหตุ: นิยายที่ลงในเว็บยังไม่ใช่ฉบับที่เสร็จสมบูรณ์ **
