ทดลองอ่าน อลเวงนัก รักของมาริสา : ตอนที่ 24
ตอนที่ 24
ตลอดการสัมมนา แม้เป็นวันสุดท้ายแล้วแต่มาริสาไม่มีสมาธิฟังอะไรทั้งสิ้น ก็หล่อนได้นั่งใกล้มาวินแค่คืบ ไม่ต้องห่างกันเป็นโยชน์แบบเมื่อวาน ใครจะไปมีสมาธิฟังอะไรเล่า ไหนจะแอบมองหน้าหล่อๆ ของเขา ไหนจะฝันไกลถึงทริปแสนหวานเมื่อยามบ่ายมาถึง
และหล่อนก็ไม่ผิดหวังเลยจริงๆ ชายหนุ่มรักษาคำพูดทุกอย่าง เขาขอยืมรถคมสันเพื่อพาหล่อนเที่ยว รายนั้นจึงให้ความร่วมมืออย่างดีโดยอาสาเป็นสารถีขับรถให้เสียเลย ส่วนลูกทีมที่เหลือล่วงหน้ากลับกรุงเทพฯ ไปก่อนแล้วเพราะไม่อยากกลับดึก โรงแรมก็เช็กเอาต์กันหมดแล้ว
เพิ่งจะเดินรอบตลาดน้ำไปได้แค่รอบเดียว แป๊บๆ ก็เย็นซะละ นี่ยังเหลืออีกหลายที่ที่ยังไม่ได้ไปเลย แล้วไม่เกินหนึ่งทุ่มก็ต้องรีบออกเดินทางจากที่นี่เพราะคนขับไม่อยากกลับบ้านดึก สงสัยกลัวเมีย
ทำไมเวลาแห่งความสุขช่างสั้นจัง ขนาดซินเดอเรลล่ายังมีเวลาถึงเที่ยงคืน ไฉนมาริสามีเวลาแค่หกโมงเย็น ไม่ยุติธรรม
หล่อนยังไม่ทันได้ทำอะไรมากเลยนอกจากซื้อของกินเต็มมือ แวะซื้อกิ๊บติดผม ที่คาดผม สร้อย กำไล และของจุกจิกที่ขวางหน้าอีกเพียบจนเงินสดแทบหมดกระเป๋า
เวลาใกล้หมดแล้ว คงไม่ได้ไปไร่องุ่น เมืองจำลองอย่างที่วางแผนไว้ พอแดดเริ่มอ่อน ทั้งสามจึงลงความเห็นว่าไปเช่าเตียงผ้าใบริมหาดนั่งกินอาหารทะเลกันอีกสักมื้อก่อนกลับ
น่าเสียดายอยู่หน่อย บรรยากาศริมชายหาดตอนพระอาทิตย์กำลังตกแบบนี้ช่างโรแมนติกนัก แต่ดันมีคมสันมานั่งเป็นบุคคลที่สาม บรรยากาศไม่เป็นใจเลย แต่แค่นี้ไม่เกินความสามารถมาริสาหรอก
“คุณคมสันคะ” มาริสาพูดขึ้นขณะที่กินอาหารกันไปได้สักพัก “สาลืม เอ่อ...ยาหยอดตาเอาไว้ในรถน่ะค่ะ ลมแรงแล้วตาแห้งจัง กุญแจรถอยู่ที่คุณคมสันใช่ไหมคะ วานไปหยิบให้สาหน่อยได้ไหมคะ” พูดจบก็ส่งตาหวานให้ไปอีกนิด รับรองเขาไม่สงสัย
“คุณสาวางไว้ไหนล่ะครับ” เจ้าของรถถาม
“น่าจะอยู่ในกระเป๋าสะพายน่ะค่ะ หยิบมาทั้งกระเป๋าเลยก็ได้นะคะ”
“กระเป๋าสะพายไม่ได้อยู่ตรงนี้หรือครับ”
คมสันชี้ไปที่ข้างตัวมาริสา กระเป๋าสะพายวางอยู่บนเตียงผ้าใบเดียว กับที่หล่อนนั่ง แถมสียังแดงเด่นสะดุดตา จะซ่อนตอนนี้ก็ไม่ทันแล้ว!
“เอ่อ...คือ ไม่ใช่ค่ะ สาจำผิด ยาหยอดตาอยู่ในกระเป๋าเดินทาง ซิปด้านหน้าน่ะค่ะ”
“เอ...คุณสามีกระเป๋าตั้งหลายใบ ผมไม่แน่ใจว่าใบไหน ไปดูด้วยกันไหมครับ”
โอ๊ย ไอ้คุณคมสัน อย่ามามากความได้ไหมคะ อิชั้นก็แค่อยากจะอยู่กับเพื่อนคุณตามลำพังสักห้านาที
“ก็...ก็กระเป๋าใบเล็กที่สุดนั่นแหละค่ะ”
“ไปดูด้วยกันดีกว่าครับ เดี๋ยวผมค้นผิดใบ”
โอ๊ย!!! มาริสาอยากจะกรีดร้องนัก จะซื่อไปไหนคะคุณพี่! เอาไงล่ะทีนี้ บรรยากาศมันดีมากเลยนะ แสงสุดท้ายจากดวงอาทิตย์อาบไล้ไปทั่วผืนทราย นักท่องเที่ยวต่างมาชมความงาม บ้างก็ยังเล่นน้ำกันอยู่ ส่วนใหญ่มาเป็นคู่กะหนุงกะหนิง มาริสาจะไม่ยอมพลาด
“ผมไปให้ก็ได้ครับ” มาวินเสนอตัว ทำเอามาริสาลุกลี้ลุกลนทันที จะวางแผนไล่คมสันออกไปชั่วคราว ทำไมมันวุ่นวายแบบนี้ ชักจะไปกันใหญ่แล้ว แล้วมาวินทำท่าจะลุกขึ้นจริงๆ มาริสาไม่อยากอยู่ชมพระอาทิตย์ตกกับคมสันหรอกนะ
“สาไปเองก็ได้ค่ะ”
ในที่สุดก็ต้องโพล่งออกไปแบบนั้น ลุกขึ้นรับกุญแจรถจากมือคมสัน เป็นไงล่ะ ปั้นน้ำเป็นตัวขึ้นมาก็ต้องไหลไปตามน้ำแบบนี้
ดูซิ พระอาทิตย์ตกก็ไม่ได้ชม แล้วยังต้องแอ๊บทำเดินไปที่รถทั้งที่ก็ไม่ได้อยากหยิบอะไรสักหน่อย แค่อยากจะมีโมเมนต์ดีๆ กับมาวินก่อนกลับ ทำไมมันยากเย็นแบบนี้ คมสันก็จอดรถเสียไกล อารมณ์เสีย
แต่ไหนๆ ก็มาถึงรถ หล่อนมานั่งเติมหน้าหน่อยดีกว่า แต่งหน้ามาตั้งแต่เช้า หน้าหลุดหมดแล้ว ปัดมาสคาร่าเพิ่มอีกชั้น เวลาจ้องตากับมาวิน เขาจะได้หลงเสน่ห์ตาหวานๆ
“อะแฮ่มๆ”
“ว้าย!”
แปรงปัดขนตาเกือบทิ่มตามาริสาทันทีที่ได้ยินเสียงกระแอมกระไอ หันไปก็พบมาวินยืนอยู่ มาริสางุนงงไม่เข้าใจว่าเขามาทำอะไรที่นี่ ทั้งที่น่าจะนั่งแกะกุ้งเผาอยู่กับคมสัน แล้วนี่เปลือกตาหล่อนเลอะไหมเนี่ย
“ขอโทษที่ทำให้ตกใจครับ เห็นคุณสาลืมของที่รถ ผมเองก็นึกได้ว่าลืมของที่รถเหมือนกัน กระเป๋าสตางค์น่ะครับ อันนี้ไม่มาเอาไม่ได้ ไอ้สันจะได้ด่าผมตายเลยว่าแกล้งเนียนมากินฟรีไม่ยอมแชร์”
มาริสาตัวเกร็งพูดอะไรไม่ถูก ด้วยความที่หล่อนนั่งอยู่ที่ที่นั่งคนขับ นั่งแต่งหน้าอยู่กับกระจกมองหลัง มาวินก็โผล่มาข้างคนขับพอดี ทว่ามาริสาสังเกตเห็นว่ากระเป๋าสตางค์ของเขาตกอยู่ด้านที่นั่งข้างคนขับ แล้วมาวินมาโผล่ตรงนี้ทำไม ทำไมไม่ไปโผล่อีกด้าน
“สา...สาหยิบให้นะคะ”
“ไม่ต้องครับ ผมหยิบเอง”
ไม่ทันตั้งตัว ชายหนุ่มโน้มตัวเข้ามาในรถ ยื่นแขนยาวๆ ข้ามตัวมาริสาไปหยิบกระเป๋าสตางค์ของตัวเอง
เหมือนกับที่นอนกอดกันเมื่อคืน เขาทำมาริสาฟินไม่พอหรืออย่างไร กายของเขาเบียดมาชิดมาริสาจนหล่อนทำมาสคาร่าตกพื้น ใบหน้าของเขายื่นมาใกล้จนแก้มของเขาชนจมูกของมาริสา ได้กลิ่นกายหอมสะอาดของเขาจนสติเตลิด
และเท่าที่สติสัมปชัญญะอันน้อยนิดของมาริสาพอจะประมวลผลได้ ชายหนุ่มสะดุดกึก คว้ามือไปไม่ถึงกระเป๋าสตางค์ที่อยู่อีกด้าน ขยับแก้มออกจากปลายจมูกของมาริสา
ทั้งคู่หันมามองหน้ากัน ใบหน้าห่างกันเพียงแค่สองนิ้ว ได้ยินเสียงลมหายใจของแต่ละฝ่ายชัดเจน ได้ยินไปถึงเสียงหัวใจเต้นโครมครามลั่นออกมานอกอกเสียด้วยซ้ำ
มาริสาไม่ได้คิดไปเองใช่ไหม เสียงหัวใจของมาวินก็...
เลขาฯ สาวกระตุกวาบเมื่อรู้สึกตัวว่าอีกฝ่ายประกบริมฝีปากของเขาลงบนกลีบปากของหล่อน ค้างไว้เนิ่นนานจนสัมผัสนุ่มนั้นหลอมละลายกายของหล่อนจนปวกเปียกคาเบาะรถ จากนั้นริมฝีปากของเขาก็เริ่มเคลื่อนไหว ขบเม้มริมฝีปากของหล่อนจนหล่อนครางออกมาจากลำคออย่างควบคุมไม่ได้
มาวิน...จูบหล่อน เจ้านายของหล่อน...จูบหล่อนในรถจริงๆ เหรอนี่!
ไม่เพียงเท่านั้น ริมฝีปากเขายังดุนดันให้ริมฝีปากของหล่อนเปิดออก เพื่อที่เขาจะได้ลิ้มรสความหอมหวานของหล่อนด้วยปลายลิ้นของเขา
“อย่าค่ะ ไม่ค่ะ มันเร็วไป”
“ครับ?”
แล้วสติของมาริสาก็กลับมา เลขาฯ สาวสำรวจตัวเอง พบว่าเจ้านายของหล่อนยังคงยืนอยู่ที่เดิมบริเวณข้างตัวรถ ประตูยังคงเปิดอยู่ และเขายังไม่ได้เอื้อมตัวเข้ามาแต่อย่างใด
เพียงแค่ยืนทำหน้างงมองหญิงสาวใบหน้าเคลิบเคลิ้มอยู่คนเดียว แล้วอยู่ดีๆ ก็ทำมาสคาร่าตกพื้น จนเขาต้องก้มลงเก็บให้
“คุณมาริสา...โอเคนะครับ?”
“ค...ค่ะ ไม่มีอะไร”
มาริสารับมาสคาร่าจากมือชายหนุ่มแล้วยัดใส่กระเป๋าอย่างเก้อเขิน ขณะที่อีกฝ่ายเดินอ้อมหน้ารถไปเปิดประตูฝั่งข้างคนขับ หยิบกระเป๋าสตางค์ของตัวเอง
นั่นสินะ กระเป๋าสตางค์มันอยู่ฝั่งนั้น เขาก็ต้องเปิดประตูไปหยิบฝั่งนั้นสิ เรื่องอะไรจะมากอดก่ายเอื้อมคว้าจากฝั่งที่หล่อนนั่งอยู่
โอย...นี่ฝันกลางวันขนาดนี้เลยเหรอ มโนแรงจริงอะไรจริง ตื่นจากมโนแล้วกลิ่นยังติดจมูกอยู่เลยอะ
มาริสาจำต้องสงบสติอารมณ์ตัวเองโดยการขอตัวนั่งแต่งหน้าต่ออีกสักครู่ ให้มาวินล่วงหน้ากลับไปรับประทานอาหารที่ชายหาดต่อก่อนเลย
“เฮ้ย...เป็นอะไรวะ เดินกลับมาท่าทางใจลอย” คมสันพูดทั้งๆ ที่มีกุ้งอยู่เต็มปาก “แล้วคุณสายังหายาหยอดตาไม่เจออีกเหรอเนี่ย”
“ไอ้สัน...” มาวินหย่อนกายลงนั่งบนเก้าอี้ชายหาดอย่างเลื่อนลอย
“อะไรของแก พูดมาดิ” อีกฝ่ายมองมาด้วยสายตาแปลกๆ ...แปลกพอๆ กับท่าทีของคนที่เพิ่งจะได้นั่ง
“ฉันว่า...”
“ว่าอะไร”
“ฉันว่า...ฉันชอบคุณมาริสาเข้าให้แล้วว่ะ”
ติดตามต่อในฉบับเต็มได้แล้ววันนี้ ทั้งแบบ หนังสือเล่ม และ อีบุ๊ก
