ทดลองอ่าน อลเวงนัก รักของมาริสา : ตอนที่ 7
ตอนที่ 7
“โอเคๆ ล้อเล่นน่า” ฝ่ายที่แย่งไปแต่แรกพูดออกมาในที่สุดเมื่อโดนคร่อมอยู่บนโซฟา และเห็นอีกฝ่ายสีหน้าจริงจัง “ช่วยฟรีก็ได้ สงสารหรอกนะ เดี๋ยวไม่ได้นอนสักที”
การเตผละออกมา นั่งข้างๆ เหมือนเดิม สายตาบอกว่าแน่จริงเอาให้ผ่าน
เรื่องแค่นี้จิ๊บจ๊อยสำหรับนักธุรกิจไฟแรงอย่างมาวิน เขาไม่ได้เก่งแค่การวิจัยการตลาด แต่ในโลกไฟนอลแฟนตาซี เขาก็บู๊ล้างผลาญไม่แพ้กัน การเตรู้ข้อนี้ดี ถึงได้กลัวจะต้องล้างห้องน้ำนักหนา จากนั้นทั้งสองหนุ่มก็ไม่ละสายตาจากหน้าจอแม้แต่วินาทีเดียว
พ่อกับแม่ของมาวินมีบ้านหลังใหญ่อยู่ชานเมือง แต่ตอนนี้พวกท่านทั้งสองไปทำธุรกิจอยู่ที่ยุโรป คุณย่ากับญาติๆ ของเขาเลยยึดครองบ้านไป ไอ้ครั้นเขาจะอยู่ที่นั่นกับคุณย่าก็คงมาทำงานในเมืองลำบาก เลยออกมาหาคอนโดฯ อยู่ไม่ไกลจากที่ทำงานนัก
ซึ่งแน่นอน ทำเลดีๆ แบบนี้ย่อมมีคนแย่งกันจับจอง ตึกนี้มีคนเช่าเต็มทั้งตึก เนื่องจากมีสิ่งอำนวยความสะดวกครบวงจรทั้งฟิตเนส สระว่ายน้ำ สนามเทนนิส สวนหย่อม ร้านรวงบริการต่างๆ ตลอดจนห้องพักที่จัดพื้นที่ได้ตรงสเปกใครหลายคนขนาดนี้ ไม่เต็มก็ไม่รู้จะว่ายังไง
เหลือแค่ห้องนี้ห้องเดียวเท่านั้นแหละ ซึ่งการเตประกาศหารูมเมตแชร์ค่าเช่าห้องพอดี เด็กนี่เป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยดัง ไม่อยากอยู่หอพักนักศึกษา เลยอยู่ห่างออกมาหน่อย แค่ติดแนวรถไฟฟ้าเป็นพอ ทีแรกมาวินก็ลังเลว่าจะแชร์ห้องกับเด็กนักศึกษาดีหรือไม่ แต่จากแค่คิดจะอยู่ชั่วคราว ตอนนี้กะจะเช่าอยู่ไปเรื่อยๆ เพราะไม่มีที่ไหนดีไปกว่านี้แล้ว
มาวินเพิ่งมารู้หลังจากที่ตกลงอยู่ร่วมห้องกับการเตว่า บ้านการเตฐานะค่อนข้างดี และตัวการเตเองเป็นคนติดหรู เลยเลือกมาเช่าห้องชุดสุดหรูใจกลางกรุงแบบนี้ ทว่าทางบ้านจำกัดโควตาการใช้เงิน คุณชายอย่างการเตเลยต้องหารูมเมตมาแชร์ค่าห้อง ตัวเองจะได้มีเงินเหลือจิบสตาร์บัคส์
แรกๆ มาวินก็หมั่นไส้เด็กนี่อยู่หรอก ลูกคุณหนู เสื้อผ้าตัวเองยังต้องส่งซักรีดทุกสองสามวัน เงินที่ทางบ้านส่งมามันจะไม่หมดได้อย่างไร แต่พอรู้จักกันไปเรื่อยๆ ถึงแม้เด็กนี่จะหัวสูงไปบ้าง แต่ก็เป็นเพื่อนร่วมห้องที่ไม่เลว อย่างน้อยก็สะอาดสะอ้าน จัดเก็บทุกอย่างเป็นระเบียบ ต้องบอกว่าทุกอย่างในห้องจริงๆ เพราะรวมทั้งของส่วนตัวของมาวินด้วย ไม่เหมือนรูมเมตสมัยมหาวิทยาลัยของเขาที่พร้อมจะทำให้ห้องนอนเป็นเล้าหมูเสมอ
แล้วพอผ่านเดือนแรกไป เขากับการเตก็ปรับตัวกันได้ค่อนข้างดี ในฐานะที่มาวินเป็นผู้ใหญ่กว่า อย่างน้อยก็หกเจ็ดปี มาวินลงทุนสอนให้การเตรู้จักการบริหารเงิน แต่ไม่ถึงกับยกคอร์สที่เขาเรียนสมัยมหาวิทยาลัยมาไว้ในห้อง แค่สอนให้ทำบัญชีรายรับรายจ่ายบ้าง ตัดรายจ่ายที่ไม่จำเป็นออกไปบ้าง และสอนเด็กนี่รีดผ้าเอง จะได้ไม่ต้องส่งซักรีดให้เปลืองเงิน บ้านมาวินรวยก็จริง แต่เขาก็ฉลาดใช้เงิน
ซึ่งไม่เลว การเตตอบแทนด้วยอาหารเช้าอร่อยๆ ทุกวัน รายนี้ชอบทำอาหารเป็นงานอดิเรก มาวินยอมรับว่า ฝีมือรูมเมตของเขาอร่อยกว่าที่แม่เขาทำให้กินด้วย ถ้าจะหักลบกลบหนี้ ไปหาที่อยู่เงียบๆ คนเดียว กินอาหารกล่องอุ่นไมโครเวฟที่เต็มไปด้วยสารกันบูดทุกวัน ไม่มีคนเรียงโฟม ล้างหน้ากับแปรงสีฟันในห้องน้ำให้แยกกันเพื่อไม่ให้คว้าหลอดผิดมาบีบลงบนแปรงสีฟันตอนตื่นเช้าง่วงๆ ไม่มีคนคอยเก็บรองเท้าที่สลัดทิ้งสะเปะสะปะให้ ชีวิตเขาคงลำบากกว่านี้
“บราโว่!” มาวินเฮลั่นเมื่อผ่านด่านหินของเกมโปรดของทั้งเขาและการเตได้ “เห็นไหม ไม่เห็นจะยาก ต่อไปก็เล่นด่านต่อจากนี้ได้แล้วนะ”
“ครับผม เก่งครับ”
มาวินขยี้หัวอีกฝ่ายทีหนึ่งโทษฐานแดกดัน จนอีกฝ่ายต้องย่นคอหนี
“โอ๊ย ผมยุ่งหมด ไอ้พี่วินนี่” การเตโวยพลางกระโดดหนีไปปิดเครื่องเล่นเกม “แล้วที่ทำงานเป็นยังไงบ้าง วันนี้”
“ก็ดีนะ วันนี้นอกจากกินเลี้ยงกับลูกค้าก็ต้องพาดาเขาไปดินเนอร์ อิ่มแปล้เลย”
“สวีตจังเลยนะ มิน่าวันนี้กลับมาอารมณ์ดี”
“อะไร ก็ปกติ กลับมาเจอเรากำลังเปิดไฟนอลแฟนตาซีอยู่ต่างหาก เลยอารมณ์ดี”
“เหรอ...” การเตลากเสียงยาว “ว่าแต่ เมื่อไรพี่จะประกาศหมั้นกับพี่ดาสักทีล่ะ”
“จะบ้าเหรอ พี่กับเขาก็แค่เพื่อน” มาวินลุกขึ้นแล้วเพิ่งเห็นว่าตัวเองยังคงสวมเนกไทอยู่จึงถอดออก เขาอยู่ร่วมห้องกับการเตมาอย่างน้อยก็สองปีแล้ว ตั้งแต่หมอนี่ขึ้นปีสองที่มหาวิทยาลัย เรื่องส่วนตัวของเขาหมอนี่จึงรู้ดี
“แต่ดูเหมือนฝ่ายนั้นจะไม่คิดกับพี่แค่เพื่อนนะ แล้วพี่ก็ชอบไปให้ความหวังเขา”
“พี่ก็แค่ไม่อยากเสียมารยาท” ชายหนุ่มแก้ตัว
“ไนซ์เหลือเกินนะครับ พี่ชายผม”
“ไม่ต้องมาแดกดัน ถามจริงเถอะ เชียร์ให้พี่มีแฟนแบบนี้ เราอยากให้พี่ย้ายออกไปอยู่กับคนอื่นนักหรือไง”
“เปล่าสักหน่อย พี่ก็คิดไปโน่น”
“เออ แล้วไป นึกว่าเบื่อกันซะละ” บอกไว้เลย ถ้าคิดจะเขี่ยรูมเมต คนนี้ทิ้ง ยากละไอ้น้อง ไปอยู่ที่อื่นไม่มีคนทำให้เขาแบบนี้หรอก เรื่องอะไรจะไปง่ายๆ
“ว่าแต่...พี่วินมีใครในใจอยู่บ้างไหมล่ะ”
“หืม ใครเนี่ยหมายถึงใคร นี่เราก็รู้ไม่ใช่เหรอว่าพี่ยังไม่คิดเรื่องมีแฟน”
รู้สิ การเตรู้ดีว่าเพื่อนร่วมห้องของเขาเที่ยวก็ไม่เที่ยว โซเชียลมีเดียก็ไม่ค่อยอัปอะไรกับใครเขา รับแอดก็แค่เฉพาะคนรู้จัก ไม่คุยไปเรื่อย ทั้งๆ ที่รูปร่างหน้าตาแบบนี้ เป็นคาสโนว่าได้สบาย ดังนั้น ‘ใคร’ ที่เขาหมายถึงไม่ใช่สาวๆ ทั่วไปแน่
“ผมหมายถึงเลขาฯ คนสวยของพี่อะ”
มาวินถึงกับสำลักน้ำที่กำลังดื่ม ไอโขลกอยู่พักใหญ่ การเตส่ายหน้าพลางยิ้มมุมปาก ตรงประเด็นดีใช่ไหม
“ผมไม่ได้ตั้งใจจะดูแชตส่วนตัวของพี่หรอกนะ” การเตว่าต่อขณะที่อีกฝ่ายยังโต้กลับไม่ได้ ได้แต่น้ำมูกน้ำตาไหลหน้าแดง “แต่พี่ลืมปิดหน้าจอคอมฯ ตอนไปอาบน้ำเมื่อคืน ก็เลยบังเอิญเห็น”
“แล้วก็เลยเผือกเลยใช่ไหม” หายใจหายคอได้ก็ใส่เต็ม คราวหน้าเขาจะไม่หยิบน้ำแร่อัดลมมาจิบแล้ว ถ้าจะคุยกับไอ้นี่ไปด้วย แสบโพรงจมูกชะมัด
“แค่เลื่อนขึ้นไปดูประวัติแชตหน่อยเดียวเอง แหมๆ อย่าโกรธสิ” การเตหัวเราะ “ส่งข้อความหวานๆ คุยกันขนาดนี้ ถึงจะคุยเรื่องงานก็เถอะ เป็นใครก็รู้ว่าเขาชอบพี่”
“ตลกแล้ว” มาวินปฏิเสธทันควัน “เขาจะชอบพี่ได้ไง เราเป็นเพื่อนร่วมงานกันนะ แล้วพี่ก็เป็นเจ้านายเขาด้วย”
“แล้วทำไมต้องหน้าแดง”
หน้าแดง?
“เปล๊า...อะแฮ่ม หมายถึง เปล่า ก็เมื่อกี้สำลักน้ำไง เรานี่เพ้อเจ้อนะ จับคู่อะไรไม่เข้าท่า”
จริงๆ การเตสงสัยตั้งแต่มาริสาทำทีเป็นมาส่งเอกสารสำคัญให้มาวินเซ็นถึงห้องในวันหยุดเมื่อเดือนก่อนแล้ว อ้างว่าด่วน รอวันทำงานไม่ได้ ทั้งที่จริงๆ เจ้าหล่อนแค่โทรศัพท์มาแจ้งแล้วให้คนส่งเอกสารมาส่งก็ได้ เรื่องแค่นี้ทำไมพี่ชายเขาจะดูไม่ออกว่าเลขาฯ สาวคนนี้ต้องการคาลาไมน์ด่วน แต่...ก็นั่นแหละ มาวินคงไม่ค่อยอยากจะยอมรับ...มั้ง
“พูดแต่เรื่องพี่ ว่าแต่เรื่องของตัวเองเหอะ ตั้งแต่อยู่ด้วยกันมาพี่ยังไม่เห็นเรามีแฟนกับเขาสักคน แอบซุ่มอยู่ปะเนี่ย มีแล้วไม่บอก” มาวินยิงกลับบ้าง
“ถ้ามีพี่ก็เห็นแล้วสิครับ แต่นี่ไม่มี”
“ไม่มีแฟนแต่คงมีคนคุยเยอะน่ะสิ หน้าตาดีอย่างเรา ไม่มีรุ่นน้องมาจีบเป็นไปไม่ได้”
“ก็มีอยู่ครับ แต่ไม่คุย” การเตตอบ ไม่มองหน้าอีกฝ่าย
“ไม่เหงาแย่เหรอ”
“ดึกละ ผมไปนอนก่อนดีกว่า อาบน้ำเสร็จอย่าลืมปิดเครื่องทำน้ำอุ่นด้วย”
ให้มันได้อย่างนี้สิ พูดเรื่องแฟนทีไรไอ้เด็กนี่เฉไฉตลอด ก็ใช่ว่ามาวิน อยากจะรู้นักหนา เขาเป็นผู้ใหญ่แล้ว เคยผ่านช่วงวัยของการเตมาก่อน มองปราดเดียวทำไมจะไม่รู้ว่าหมอนี่มีคนที่ตัวเองชอบอยู่แล้ว แต่ไม่อยากบอกเขา ไม่เป็นไร ไม่บอกก็ไม่บอก ไปอาบน้ำก็ได้
การเตเดินแยกไปห้องนอนตัวเอง คอนโดฯ นี้มีสองห้องนอน การเตนอนห้องใหญ่ที่เห็นทิวทัศน์ของเมืองชัดเจน ก่อนนอนก็หยิบมือถือมาเช็กข้อความเป็นครั้งสุดท้าย ไลน์กลุ่ม ข้อความนั่นนี่ รกเครื่องไปหมด ต้องลบบ้างไม่งั้นเครื่องทำงานช้า เขานั่งลบทีละอัน จนมาถึงช่องแชตช่องหนึ่งที่เขาไม่เคยลบมากว่าสองปีแล้ว การเตเลื่อนไปจนบนสุดของประวัติการสนทนา
Marvin: สวัสดีครับ ได้ข่าวประกาศในเว็บเพจ หารูมเมตแชร์ห้องชุดคอนโดฯ เผอิญผมสนใจอยากเช่าห้องด้วยพอดี
Mr. Karate_kung: ครับ พรุ่งนี้ว่างช่วงไหนบ้างครับ เผื่อนัดสัมภาษณ์กันสักหน่อยที่เลานจ์คอนโดฯ
Marvin: สักทุ่มหนึ่งได้ไหมครับ ผมเลิกงานเดินทางมาพอดี
Mr. Karate_kung: ดีเลยครับ พรุ่งนี้ทุ่มตรง เจอกันครับ ยังไงโทร.หาผมที่เบอร์ที่ประกาศไว้ในเพจได้เลย
เจ้าของมือถืออมยิ้มน้อยๆ เหลือไว้แค่ช่องแชตเดียวที่การเตไม่ลบ เขาปิดหน้าจอแล้วตั้งนาฬิกาปลุก ก่อนที่จะปิดไฟล้มตัวลงนอน
** หมายเหตุ: นิยายที่ลงในเว็บยังไม่ใช่ฉบับที่เสร็จสมบูรณ์ **
