ทดลองอ่าน ความเร็ว ความรัก และมายา : ตอนที่ 10
ตอนที่ 10
เจ้านางดิ้นรน แต่เขาใช้น้ำหนักกดร่างเธอไว้จนแนบกายกัน เมื่อเสื้อแจ็กเก็ตตัวเล็กที่จัดการไม่ยากหลุดจากตัวเธอแล้ว ทรวงสล้างก็เบียดอกกำยำของเขาจนปณัยร้อนไปทั้งตัว เขาตั้งใจจะหยุด แต่เพราะเธอดื้อดึงปิดปากสนิทต้านทานเขา มีหรือปณัยจะยอมหากไม่ได้จูบอันลึกซึ้งกลับไป
สองมือแกร่งประคองใบหน้างามให้แหงนเงยขึ้น เขาเอียงหน้าให้ริมฝีปากกระชับขึ้นอีก และในที่สุดเขาก็ส่งลิ้นร้อนเข้าไปดูดซับความหวานจากเรียวปากงามจนได้
ร่างหญิงสาวอ่อนยวบลงทันใดจนเขาตกใจรีบประคองและถอนริมฝีปากออกทันที
“เจ้านาง!”
เธอหน้าซีดจนเขาต้องจับเธอเอนลงพิงตัวไว้ ค่อยๆ พานั่งลงกับพื้นไปด้วยกัน
“เป็นอะไรเจ้านาง ผมขอโทษ”
น้ำตาเธอเอ่อขึ้นท้นท่วมเบ้าตาทั้งสองข้างและรินรดอาบแก้มนวลอย่างรวดเร็ว ตามด้วยสะอื้นจนตัวโยน ปณัยกอดร่างแบบบางไว้แนบกาย
“เจ้านางอย่าร้องไห้ ผมขอโทษ ผมไม่ได้ตั้งใจ”
ปณัยไม่เคยรู้สึกผิดอะไรขนาดนี้เลยในชีวิตนี้ถ้าพูดถึงการจูบ เขาจูบผู้หญิงมาหลายคนแล้ว มีแต่ยินดี ขวยเขิน เรียกร้องจุมพิตจากเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่าอีกต่างหาก เพิ่งมีเธอคนนี้นี่แหละที่เหมือนจะเสียใจจนเจียนจะเป็นลมเพราะรสจูบของเขา มันทำให้ปณัย...รู้สึกแย่เหลือเกิน
“โธ่เจ้านาง...ผมขอโทษจริงๆ ไม่คิดว่าคุณจะตกใจขนาดนี้” เขาก้มมองหน้าเธอ เสียงสะอื้นเริ่มเบาลงแล้ว แก้มซับสีชมพูกลับมา ทำให้ปณัยค่อยสบายใจขึ้น เขายกมือขึ้นปาดน้ำตาให้เธอ ลูบศีรษะอย่างอ่อนโยน
“เจ้านางครับ ผมแค่จะแสดงให้คุณดูว่าถ้าผู้ชายเอาจริงขึ้นมา คุณก็ไม่สามารถจะทำอะไรได้ แรงผู้หญิงยังไงก็สู้แรงผู้ชายไม่ได้นะ”
“คุณมันจอมฉวยโอกาส นางคิดว่าคุณจะเป็นสุภาพบุรุษกว่านี้ เห็นหน้าที่การงาน หน้าตาในสังคมก็ดีมีแต่คนเชิดชู แล้วยังท่าทีมาช่วยนางวันก่อน แต่แท้จริงคุณก็คิดหวังในตัวนางใช่ไหม เล่นกับความฝันของนางที่จะได้ร้องเพลงเพื่อแลกกับสิ่งที่คุณต้องการจากตัวนาง นางผิดหวังในตัวคุณจริงๆ”
เธอฮึดฮัดผลักไสเขา ปณัยรู้ว่าความคิดเธอกำลังเตลิดเปิดเปิง เขารวบตัวเธอไว้แน่นยังไงก็ไม่ยอมปล่อยแน่เวลานี้
“เจ้านางฟังผมก่อน ผมขอโทษจริงๆ ผมพูดจากใจ ผมไม่ได้คิดอย่างนั้นกับคุณ ผมต้องการช่วยคุณจริงๆ นะ ผมหวังดี”
“นางไม่เชื่อคุณอีกแล้ว ปล่อย นางจะไปจากที่นี่ ไม่ร้องพงร้องเพลงอะไรแล้ว ปล่อย!”
เขากอดเธอไว้แน่นที่สุด แรงผู้หญิงยามโกรธจัดนี่น่าดูจริงๆ
“ผมไม่ปล่อยคุณเจ้านาง ตราบใดที่คุณยังไม่ยอมฟังผมอย่างนี้ เข้าใจผมก่อน ผมหวังดีจริงๆ ผมไม่อยากเห็นคุณต้องไปยืนให้ผู้ชายมันมาตอมอย่างไม่รู้หัวรู้ก้อยแบบนั้น ผมทนไม่ได้ ผมตั้งใจให้คุณมาอยู่กับผม เพราะผมต้องการช่วยดูแลคุณ คุณยังเด็กมากนะเจ้านางที่จะทำงานอะไรแบบนี้ บอกแล้วไง ถ้าตามกฎหมายคุณยังเข้ามาเที่ยวที่แบบนี้ไม่ได้ด้วยซ้ำนะ”
“แล้วคุณช่วยนางทำไม”
“ก็ผมหวังดีกับคุณไง”
“ไม่จริง”
“จริงครับ”
“คุณ...” เธอเหมือนอยากจะด่าว่าเขาอีก แต่คงเกรงใจ สาวเจ้าสะบัดหน้าพรืดเป็นเด็กงอน ไม่ยอมมองเขา แต่อย่างน้อยปณัยก็รู้สึกว่าเธอเย็นลงหน่อยแล้ว
“เจ้านาง ฟังผมนะ ผมหวังดีจริงๆ ผมไม่รู้ว่าคุณมีความจำเป็นอะไรที่จะต้องทำงาน หรือคุณต้องการหารายได้เสริม แต่สิ่งที่คุณทำมันอันตรายและไม่เซฟกับตัวคุณ ยิ่ง...” เขาก้มลงพยายามสบตาเธอ
“คุณเป็นคนสวยมากและรับรองเป็นที่ต้องตาของหนุ่มๆ หลายคนแน่นอน โอกาสที่คุณจะถูกลวนลาม ถูกล่อลวงมีสูง ผมเป็นห่วงคุณ”
เธอหันมามองหน้าเขา ดวงตายังแดงเรื่อ “คุณก็เลยให้นางมาทำงานกับคุณ โดยที่หวังจะให้เป็นผู้หญิงของคุณอย่างนั้นน่ะเหรอ ฝันไปเถอะ”
“เฮ้ย ไม่ใช่เจ้านาง ผมไม่ได้คิดอย่างนั้น โธ่...ผมไม่น่าแกล้งจูบคุณเลย”
“เมื่อกี้แกล้งเหรอ” เธอเลิกคิ้ว
เขากลอกตา อ้อมแอ้มพูด “ก็...ตอนแรกตั้งใจแกล้ง”
“แล้ว...” เธอจ้องเขาเขม็ง
เขาถอนใจอย่างคนที่ทำผิดแล้วถูกจับได้ “ก็คุณไม่ยอมให้ผมจูบดีๆ ผมก็เลย...เอาน่า...ผมขอโทษ ผมไม่ได้ตั้งใจจริงๆ สาบานได้ เอ้า” เขาชูนิ้วสาบาน
เธอมองเขาอย่างประเมิน แววตาลังเล ว่าจะเชื่อหรือไม่เชื่อดี
เขาลดนิ้วลง ถอนหายใจยาวๆ หนักๆ อีกครั้ง “เอาอย่างนี้เจ้านาง ผมให้คำสัญญากับคุณว่าผมจะไม่ทำอะไรให้คุณเสียหาย ไม่ล่วงเกินคุณอีก ด้วยเกียรติของลูกผู้ชาย นายปณัยคนนี้ พอจะมีเครดิตให้คุณเชื่อไหมครับ”
“แล้วทำไมคุณต้องทำให้นาง” เธอถาม เมื่อใบหน้างามไร้ความโกรธขึ้ง แววตาซื่อไร้เดียงสาก็กลับมาอย่างที่เขาเห็นวันแรก มันทำให้เขาใจรอนๆ เลยทีเดียว
“นั่นสิ ทำไมต้องเป็นคุณ เอาตรงๆ ผมถูกใจคุณ หมายถึงอย่างแรกคือเสียงของคุณ ตั้งแต่วินาทีแรกที่ผมได้ยินคุณร้องเพลง ผมชอบน้ำเสียง ชอบการเอื้อน ชอบทุกอย่างในการร้องของคุณ คุณมีพรสวรรค์ด้านนี้มากรู้ตัวไหมเจ้านาง สอง คุณสวย รูปร่างและทุกอย่างที่เป็นคุณถูกใจผม อ๊ะ”
เขายกนิ้วขึ้นชี้เมื่อเธอทำหน้าตาไม่มั่นใจขึ้นมา
“อย่าเพิ่งโวยวาย ผมไม่ได้หมายความว่าถูกใจแล้วจะต้องเอาคุณมาทำอะไร มันยังไม่ใช่ขั้นนั้นกับคุณน่ะนะ ผมแค่...เอาเป็นว่าถ้าคุณจะทำงานร้องเพลงกลางคืนในร้านอาหารหรือผับ อยู่กับผมนี่ละปลอดภัยที่สุดแล้ว”
“อย่างเมื่อกี้เนี่ยนะปลอดภัย นางควรจะเชื่อคุณไหม ปากยังชาอยู่เลย” ว่าแล้วเธอก็ยกหลังมือขึ้นถูปากตัวเองไปมาจนเขาต้องจับมือเธอไว้
“เฮ้ย ปากช้ำหมด ผมจูบคุณนิดเดียวยังไม่ถึงไหนคุณก็จะเป็นลมแล้วเด็กน้อย” เขายิ้ม เธอกระชากมือกลับแต่เขาไม่ปล่อย
“เอาน่า...ผมสัญญาแล้วไง ผมจะไม่ทำอะไรเกินเลย ตกลงไหมครับ ผมพูดจริงทำจริงนะเจ้านาง ให้เวลาพิสูจน์ผมก็ได้”
“เพื่ออะไรคะ คุณจะทำแบบนี้กับนางเพื่ออะไร เชื่อแล้วที่เขาว่าคุณคือนักรักตัวพ่อ เปลี่ยนผู้หญิงเป็นว่าเล่น กับนางที่เป็นใครก็ไม่รู้คุณจะมาให้สิทธิพิเศษอะไร”
เขาปล่อยมือเธอหัวเราะร่วน “โอ๊ยตาย นี่ชื่อเสียงผมป่นปี้ขนาดนั้นเลยเหรอ ไปได้ยินมาจากไหน อย่าบอกนะว่าเซิร์ชกูเกิลมา อย่าไปเชื่อมากข้อมูลพวกนั้นน่ะ คนอื่นมันมามโนเรื่องผมทั้งนั้น ไม่เห็นมีใครมาสัมภาษณ์ผมจริงๆ จังๆ เลย ข่าวก็เขียนไปเรื่อย จับแพะชนแกะกันให้มั่วไปหมด คุณเชื่อเหรอ”
“เชื่อสิ ทุกอย่างต้องมีมูลทั้งนั้นแหละ ก็วันนั้นคนของคุณว่านางไม่รู้จักคุณ นางเลยลองไปหาข้อมูลในเน็ต”
เขาส่ายหน้า ประคองเธอลุกขึ้นยืน สบตาคู่หวาน
“ผมรู้ว่าต่อให้อมพระมาพูดคุณก็คงไม่เชื่อ ให้เวลาพิสูจน์ก็แล้วกัน ตอนนี้ไปเปลี่ยนเสื้อเถอะ ชุดนั้นก็ได้มิดชิดหน่อย” เขาหลิ่วตาไปยังเดรสขาวตัวยาวที่แขวนอยู่บนราวเดียวกับเสื้อผ้าอีกหลายชุด
“เสร็จแล้วก็ขึ้นเวทีได้เลย ซูซานจะดูแลคุณต่อ ผมจะไปทำงานของผมแล้ว”
เธอยังคงยืนนิ่ง อย่างน้อยก็ไม่เถียง ไม่มีคำถามอะไรต่อ เขาหมุนตัวจะออกไปจากห้อง แต่แล้วก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นได้อีก เป็นฝ่ายหันไปถามเธอ
“แล้วกลับยังไง”
“รถเมล์ค่ะ”
ปณัยเม้มริมฝีปากก่อนจะเอ่ยอีกครั้ง “ถ้าอย่างนั้น เลิกแล้วรออยู่แถวนี้จะมีคนไปส่งคุณ ไม่ต้องกลับเอง ตอนคุณเลิกงานมันดึกมากแล้ว”
“คุณปณัย”
เธอเรียกพร้อมกับเดินมาใกล้ๆ เขาที่เกือบจะออกประตูไปแล้ว เขามองใบหน้าน่าเอ็นดูไร้เดียงสานั้น อดมองริมฝีปากที่ดูจะเห่อนิดๆ ด้วยฝีมือเขาไม่ได้
ชายหนุ่มวางมือบนต้นแขนเธอเบาๆ
“สำหรับคุณ เรียกผมว่าณัยก็ได้”
เธอมองเขาด้วยแววตาประหม่านิดๆ อีกแล้ว “ค่ะ ขอบคุณนะคะคุณณัย”
เขาคลี่ยิ้มเพียงนิดแล้วเดินออกมาอย่างรวดเร็ว กลัวเหลือเกิน กลัวใจตัวเอง จะทำไม่ได้ตามสัญญาที่ให้ไว้กับเธอ
** หมายเหตุ: นิยายที่ลงในเว็บยังไม่ใช่ฉบับที่เสร็จสมบูรณ์ **
