ทดลองอ่าน อลเวงนัก รักของมาริสา : ตอนที่ 20

ตอนที่ 20

มาริสาไม่ได้กลับขึ้นไปนอนดูทีวีที่ห้องอย่างที่ตั้งใจไว้แต่แรก หล่อนแค่ขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วลงมาเดินเล่นที่ชายหาดให้อารมณ์มันดีขึ้น แต่ลมเย็นๆ กับกลิ่นไอทะเลก็ไม่ได้ช่วยให้หล่อนรู้สึกดีขึ้นเลย หน้ายังระบมและเป็นรอย อาหารตาที่คิดว่าจะได้ดูก็ไม่มี เจอแต่ฝรั่งใส่ชุดว่ายน้ำหุ่นเผละ น่าเบื่อ

นี่หล่อนอุตส่าห์เตรียมเสื้อกล้ามกับกางเกงขาสั้นและผ้าผืนสวยคลุมเอวไว้มาเดินชายหาดกับมาวินด้วย แต่สุดท้ายก็ต้องมาเดินคนเดียวอย่างที่เห็น และไม่รู้ความซวยจะประดังประเดเข้ามาอะไรนักหนา ผ้าคลุมเอวกรอมเท้าผืนใหม่ราคาแพงนั่นดันหลุดปลิวลอยออกนอกทะเลไป หล่อนวิ่งฝ่าคลื่นตามไปเก็บก็ไม่มีใครช่วย มีแต่คนมองแล้วขำเหมือนหล่อนกำลังวิ่งตามควายก็ไม่ปาน

ดูซิ ผ้าหายไปในทะเล โป๊เลย กางเกงขาสั้นก็เปียกไปด้วย ยังดีที่ต้นขาของหล่อนเรียวงาม ไม่มีเซลลูไลต์...มาริสามั่นใจว่าอย่างนั้นอะนะ

เมื่อยังไม่อยากกลับไปอุดอู้อยู่ที่ห้อง มาริสาจึงเลือกที่จะเช่าเตียงผ้าใบนอนเล่นสักพัก สั่งน้ำมะพร้าวมาดื่มแก้กระหาย

รู้ตัวอีกที แดดก็หมดแล้ว แต่ก็ยังไม่รู้ว่าจะไปทำอะไรต่อ คิดๆ ไปจะยี่สิบปีแล้วมั้งที่หล่อนไม่ได้มาเที่ยวทะเลแบบนี้ ครั้งสุดท้ายก็สมัยยังเด็ก จำได้ว่าชอบเดินเล่นเก็บเปลือกหอยบนชายหาด ทรายขาวน้ำใส ผิดกับเดี๋ยวนี้ที่มองไปทางไหนก็เห็นแต่แสงสีความบันเทิงไปหมดแล้ว

ไหนๆ มาแล้ว ไปเที่ยวหน่อยก็ดี เดินๆ ดูบรรยากาศหน่อย ท่าทางน่าตื่นตาตื่นใจดีออก เดินไปตามแนวชายหาดนี่แหละ ไม่ต้องเรียกรถ

“นี่เธอ ตรงนี้ที่ฉันย่ะ อย่ามาล้ำที่กัน”

จู่ๆ สาวประเภทสองคนหนึ่งที่แต่งตัวชะเวิบชะวาบ แต่งหน้าจัดๆ ยืนอยู่ตรงมุมหนึ่ง หันมาวีนใส่มาริสา ทำเอามาริสาสะดุ้งหันไปมองอย่างงงๆ อะไรอะ ไม่เข้าใจ หล่อนก็แค่เดินผ่าน ไม่ได้ไปบุกรุกที่ใครเสียหน่อย แล้วนี่มันก็ริมหาด

“ถ้าจะไปหาแขก ก็ไปหามุมอื่น หน้าใหม่ใช่ไหมเราอะ คงไม่รู้ที่ใครเป็นที่ใคร”

อะไร หน้าใหม่อะไร ยิ่งพูดยิ่งงง

“อ้าว ไล่แล้วยังไม่ไปอีก ไปเลยนะ เดี๋ยวแม่ก็ตบเข้าให้หรอก”

ป่าเถื่อน! มาริสาอยากจะกรีดร้อง แต่กลัวแม่สาวเทียมนี่ประเคนฝ่ามือให้ซะก่อน จึงรีบเดินผ่านไปเร็วๆ หล่อนเพิ่งจะโดนตบมาหยกๆ ยังไม่อยากโดนซ้ำหรอกนะ คนที่นี่เป็นอะไรกัน ไม่รู้จักกันอยู่ดีๆ ก็มาไล่ตบ สติดีหรือเปล่าเนี่ย

แต่ไม่ใช่แค่แม่สาวเทียมคนนั้นที่มีท่าทีแปลกๆ กับมาริสา ผู้หญิงทั้งแท้ทั้งเทียมตลอดทางที่แต่งตัวเหมือนคุณตัวทั้งหลายต่างมองมาริสาด้วยสายตาเดียวกันเมื่อมาริสาเดินผ่าน

อย่าบอกนะว่าแม่พวกนี้คิดว่าหล่อนมาขายตัว! บ้าไปแล้ว หล่อนมาเดินเที่ยวเฉยๆ ย่ะ หน้าตาก็แต่งมาเบาๆ ตั้งแต่เช้า ผมเผ้าก็ไม่ได้ทำ คิดว่าหล่อนเหมือนคุณโสหรือยังไง

“Hey, girl! How much?”

ฝรั่งคนหนึ่งกอดขวดเบียร์เดินโซเซเข้ามาหามาริสา กลิ่นเบียร์งี้หึ่งมาแต่ไกลเลย แล้วเมื่อกี้เขาถามทางหรืออะไรนะ ไม่ทันฟัง ได้ยินสำเนียงผ่านๆ ไม่น่าจะเป็นฝรั่งเจ้าของภาษา

“Pardon?” มาริสาถามกลับ

“You. How much?”

อะไร มาฮาวมงฮาวมัชอะไร ไม่เข้าใจ สงสัยเมาแล้วเพี้ยน เดินหนีดีกว่า

“Hey, Camon.”

คราวนี้ไอ้ฝรั่งนี่ถึงกับถึงเนื้อถึงตัวคว้าแขนมาริสา ไม่พอมืออีกข้างทำท่าจะมาจับหน้าอกหล่อน ร้อนถึงมาริสาต้องรีบปัดมือสกปรกนั่น สลัดตัวหลุดออกมาได้

“I want you tonight. Just tell me how much.”

ไอ้บ้านี่ หล่อนไม่ได้ขายตัวนะยะ ทำไมทุกคนเข้าใจผิดกันไปหมดขนาดนี้

แต่ก่อนที่มาริสาจะได้พ่นคำด่าแสบๆ ใส่ไอ้ฝรั่งกุ๊ยนั่น เสียงนกหวีดก็ดังปรี๊ด พร้อมกับบรรดาสาวแท้สาวเทียมทั้งหลายที่เห็นก่อนหน้าว่ายืนเรียงกันสลอนต่างใช้วิชาแข่งวิ่งส้นสูงโกยอ้าวกันอุตลุด บางคนถึงขั้นถอดรองเท้าถือ ใส่ตีนสุนัขวิ่งกันอลหม่านทีเดียว

หา อะไรกัน อย่าบอกว่าสึนามิเข้า ตั้งแต่เกิดมา สึนามิไม่เคยโจมตีอ่าวไทย แล้วถ้ามันเกิดขึ้นจริงล่ะ ทำไมไม่มีสัญญาณเตือนแต่เนิ่นๆ ตายๆๆ หล่อนจะเอาชีวิตมาทิ้งไว้ที่นี่ไม่ได้นะ ไม่ได้เด็ดขาด! มาวินยังไม่รู้ความในใจหล่อนเลย หล่อนจะตายไม่ได้

มาริสาตัวแข็งทื่อ ก้าวขาไม่ออก ฝรั่งเมื่อครู่ที่มาถามราคาหล่อนโกยอ้าวตามคนอื่นไปแล้ว

ทว่าวินาทีต่อมา มาริสาก็โล่งใจที่ไม่ใช่สึนามิ แต่เป็นตำรวจวิ่งไล่กวดพวกขายตัวริมหาดต่างหาก เพราะสาวๆ บางคนที่หนีไม่ทัน โดนรวบตัวล้มลุกคลุกคลานกันอยู่ตรงนั้น เห็นแล้วก็อดหัวเราะท้องแข็งไม่ได้ สมควร แม่คนที่ขู่จะตบหล่อนโดนตำรวจสองนายรุมจับกดลงบนพื้นเพราะพยายามขัดขืน

สมน้ำหน้า ดูถูกกันดีนัก โดนซะบ้าง จะได้...

“ว้าย! นี่มันอะไรกันคะ”

มาริสาร้องเสียงหลงเมื่อจู่ๆ ตำรวจนอกเครื่องแบบนายหนึ่งพุ่งมาคว้าตัวหล่อนไว้ จับใส่กุญแจมืออย่างรวดเร็ว

“ไปคุยกันที่โรงพักเลยน้อง”

“โรงพัก?” แล้วมาริสาก็ถึงบางอ้อ “ไม่ใช่นะคะพี่ หนูไม่ได้ขายตัว เข้าใจผิดแล้ว”

“ใครๆ ก็พูดกันแบบนี้แหละน้อง พี่ทำงานมาสิบปี เจอมาหมดแล้ว ไปๆ อย่าเสียเวลา”

“เดี๋ยว หนูไม่ได้ขายตัวจริงๆ นะคะ!” มาริสาดิ้นพราดๆ พยายามสะบัดให้หลุดจากการจับกุม แต่ผลที่ได้คือโดนจับกดลงบนพื้นไม่ทันตั้งตัว

“นี่ มาใส่เสื้อกล้ามบางๆ ขาสั้นแค่คืบแบบนี้เนี่ย ไม่ให้เข้าใจว่าเป็นพวกผีมะพร้าวแล้วจะให้เข้าใจว่าอะไร ไปเลย ไปโรงพัก!”

มาริสาโดนกระชากให้ลุกขึ้น สำรวจตัวเองแล้วได้แต่อุทานในใจว่า จริงด้วย ผ้าคลุมเอวหลุดตัวหนึ่งชีวิตเปลี่ยนไปเลย เพิ่งรู้ว่าตัวเองโป๊สะบัด เสื้อกล้ามรัดรูปแค่ไหน

ยายคนที่มาริสาเพิ่งจะหัวเราะท้องแข็งใส่โดนตำรวจอีกสองนายลากตัวมา ผ่านมาริสา ส่งสายตาหยามๆ แล้วเบะปากใส่ ก่อนจะโดนรวบตัวขึ้นรถกระบะไป

สาบานได้ ถ้าออกจากคุกได้ กลับกรุงเทพฯ มาริสาจะโกนหัวบวชชี!

รายละเอียดสั่งจอง (คลิก)

กลับหน้าหลัก