ทดลองอ่าน ปลายปากกาอินเลิฟ 2 เรื่อง 'เลิฟโค้ช คนที่รัก' รักนะ นายโค้ชนอกตำรา : บทนำ
บทนำ
‘ของขวัญ’ กำลังเดินดุ่มๆ กางร่มฝ่าสายฝนออกจากซอยที่เลี้ยวลดแห่งนั้น เธอก้มหน้างุดๆ สลับกับเงยขึ้นมองฟ้าฝนเป็นบางคราว ใจก็ภาวนาให้ระยะทางที่ยาวเหมือนไม่สิ้นสุดนี้ได้สุดสิ้นลงเสียทีที่หน้าปากซอย เพื่อจะได้รีบเรียกแท็กซี่ที่ถนนใหญ่กลับบ้านให้เร็วที่สุด
ตอนเข้าไปยัง ‘สำนักพิมพ์อิรวลัย’ อากาศก็ยังแจ่มใส เธอนั่งซ้อนท้ายวินมอเตอร์ไซค์เข้าไป ตอนนั้นก็ดูไม่ไกลมาก แต่เมื่อลงจากตัวตึกสามชั้นแห่งนั้น ก็เจอกับฝนที่เทลงมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย ทำให้ต้องรีบเดินแกมวิ่งออกมา เธอไม่อาจรอแท็กซี่ที่ไม่แน่ใจว่านานแค่ไหนถึงจะมีเข้าไปให้เรียก และแน่นอน ฝนตกแบบนี้ คงไม่มีมอเตอร์ไซค์ที่ไหนออกวิ่งรับผู้โดยสารแน่ๆ
ที่สำคัญ เหตุการณ์เมื่อครู่นี้ ทำให้เธอรออยู่ที่นั่นไม่ได้แม้แต่นาทีเดียว แม้เส้นทางของซอยจะยาวและซิกแซ็กหลายซับหลายซ้อน แต่เธอต้องเร่งเดินไปให้ถึงปากทางให้ได้ ก่อนที่เจ้า บ.ก. สารเลวคนนั้นจะตามมาฉุดให้กลับเข้าไปอีก!
นานเหมือนจะชั่วกัปกัลป์ เด็กสาวก็เดินมาถึงถนนใหญ่ ฝนหยุดตก เธอหุบร่มและโบกมือเรียกแท็กซี่มิเตอร์ที่ขับตรงเข้ามา
ขณะนั่งในรถแท็กซี่ ของขวัญก็ยังเอาแต่คิดถึงแต่เหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านมาสดๆ ร้อนๆ
ก่อนหน้านั้น ‘คำรณ’ บ.ก. หนุ่มใหญ่ที่เธอติดต่อทางไลน์และทางอีเมลมานานระยะหนึ่ง ได้บอกให้เธอมาหาเขาในวันนี้ “พี่มีเรื่องจะพูดคุยด้วย” เขาบอกแบบนั้น เธอก็ยังงุนงงว่าเรื่องอะไรที่สำคัญถึงขั้นต้องให้ไปพบ เธอเองพิมพ์นิยายกับที่นี่สองเรื่องแล้วตั้งแต่ชั้น ม.หก จนตอนนี้เรียนมหาวิทยาลัยปีหนึ่ง ทุกครั้งก็แค่ติดต่อออนไลน์กัน ไม่เคยสักครั้งที่จะต้องเรียกตัวเพื่อพูดจา
หรือนิยายเธอมีคนมาติดต่อสำนักพิมพ์สนใจขอซื้อไปทำละคร โอ้...แค่คิดก็ใจสั่น นึกถึงเงินก้อนโตที่จะได้รับ มันคงใช้เป็นค่าเทอมไปได้จนจบปริญญาตรี และอาจจะเก็บไว้เรียนต่อปริญญาโทได้อีก ครอบครัวเธอเป็นข้าราชการระดับกลางๆ นอกจากเธอ บิดากับมารดามีภาระส่งเสียน้องอีกสองคน และทั้งคู่ก็บ่นทุกวี่วันว่าเงินไม่พอใช้
เมื่อได้รับการติดต่อจากคำรณ เธอก็รีบรับคำอย่างมีความหวัง แต่พอไปถึงห้องทำงานที่ดูสวยสะอาด ก็เจอเขากวาดสายตามองเธอทั่วตัวแล้วบอกว่า
“ว้าว ตัวจริงสวยเซ็กซี่กว่ารูปในเฟซอีก”
เธอชะงัก ก่อนจะเอ่ยขอบคุณเบาๆ สายตาอีกฝ่ายกะลิ้มกะเหลี่ยจนรู้สึกได้ ภาพ บ.ก. ผู้แสนใจดีอบอุ่นเหมือนพี่ชายคนโตที่ได้แชตพูดคุยหายไปในบัดดล
เขาชมว่า ‘สวย’ คำเดียวก็พอไม่ใช่หรือ ทำไมต้องมีคำว่า ‘เซ็กซี่’ ต่อท้ายด้วยนะ สาวๆ บางคนอาจจะชอบ แต่ไม่ใช่เธอแน่ เธอไม่ใช่ผู้หญิงหัวเก่าหรอก แต่ก็ไม่ใช่ประเภทแนวเปรี้ยวปรี๊ดอะไร
บ.ก. ต้นฉบับผู้โด่งดังแห่งอิรวลัยรูปร่างสูงผอม เสื้อกางเกงเรียบกริบ คอห้อยสร้อย นิ้วสวมแหวนสี่ห้าวง หูก็ระเบิดรูใหญ่ แต่เขาไม่ใช่เกย์แน่นอน เพราะสายตาหื่นๆ ที่จับจ้องใบหน้าและหน้าอกของเธอตลอดเวลาขณะพูด มันฟ้องจริงๆ ว่าเขาเป็นพวกเสเพลย์บอย และน่าจะเป็นเสือผู้หญิงตัวกลั่น
“ที่จริงนิยายของหนูสองเรื่องนั้นน่ะ ฝ่ายการตลาดเขาไม่โอหรอกนะ แต่พี่ไฟต์ให้”
คำคล้ายทวงบุญคุณ เธอเลยขอบคุณเขาไปอีกครั้ง เพราะมันก็จริง ไม่มีเขา ก็ไม่มีนิยายของเธอออกสู่ตลาดแน่ๆ กี่สำนักพิมพ์แล้วละที่ปฏิเสธสองเรื่องนั้น
“แต่มาเรื่องใหม่นี่ พี่ช่วยไม่ไหวจริงๆ พล็อตมันก็ได้นะ แต่...”
“แต่อะไรคะ ถ้าตรงไหนยังไม่ดี หนูแก้ได้นะคะ จะให้ปรับอะไรตรงไหน บอกได้เลยค่ะ”
“แก้ได้จริงๆ นะ” เขาถามด้วยคำที่ฟังแล้วรู้สึกถึงนัยบางอย่าง ใบหน้ากรุ้มกริ่ม ยิ้มซ่อนหื่น
“ค่ะ แก้ได้ เอ่อ ปรับได้แน่ๆ ค่ะ”
บรรณาธิการหนุ่มใหญ่ทำท่าเหมือนอึดอัดใจที่จะพูดเต็มแก่ เขานิ่งพักใหญ่ ก่อนถอนหายใจหนึ่งเฮือกแล้วบอกเธอ
“แก้ให้โป๊ทั้งเรื่องได้ไหม”
“อะไรนะคะ” เธอเบิ่งตาโต ยกมือทาบอกด้วยความตกใจ อีกฝ่ายหรี่ตาแล้วพูดต่อด้วยสุ้มเสียงหนักจิตหนักใจ
“เฮ้อ อันนี้มันเรียบร้อยไปหน่อย ฝ่ายการตลาดบอกว่าอ่านแล้วจืด ขายไม่ออกแน่”
“แต่หนูไม่ใช่สายนั้นนะคะ” น้ำเสียงเธอเริ่มสั่นๆ “ที่นี่ก็มีนักเขียนแนวอีโรติกเยอะแยะนี่คะ ทำไมต้องเป็นหนูอีกคนล่ะคะ”
บ.ก. คำรณถอนใจอีกครั้งก่อนอธิบาย “พูดกันตรงๆ นะ นักเขียนคนอื่นๆ ไม่สดแล้ว หมายถึงเขาเขียนบ่อยจนคนอ่านจับทางได้หมดทุกฉากแล้ว มันบิลด์อารมณ์ไม่ขึ้น นิยายอีโรติกมันก็ต้องใหม่ๆ สดๆ เหมือนผู้หญิงนั่นแหละ คนที่เรามีอะไรบ่อยๆ มันก็ช้ำ น่าเบื่อ ไม่มีอะไรตื่นเต้นเร้าใจ สู้คนใหม่ๆ ซิงๆ ไม่ได้”
คำรณพูดพลางเลียริมฝีปากที่แห้งผากจนฉ่ำ ขยับกายเข้าหา เธอรีบถอยกรูด
“นักเขียนคนอื่นๆ พี่สอนให้กับมือ ก่อนหน้านี้ก็เขียนไม่เป็นหรอก พี่ก็แนะนำเทคนิคการเขียนให้ จนตอนนี้แต่ละคนทำรายได้กันเดือนละหลายแสน พี่ก็อยากช่วยหนูบ้างไงจ๊ะ หวังดีล้วนๆ เลย”
“แต่หนูเขียนไม่ได้จริงๆ” เธอยืนกราน
“งั้นจะเอาดีกับอาชีพนี้ได้ยังไง เขียนบทโป๊ไม่ได้ ก็อย่าเรียกตัวเองว่านักเขียนเลย” เขาเสียงเข้มจนเกือบเป็นห้วน
“พอเขียนได้ค่ะ แต่ให้เขียนทั้งเรื่อง หนูเขียนไม่ได้”
“แล้วลองหรือยังล่ะ”
“เอ่อ...”
“ก็ลองดูสิ พี่จะสอนให้” รวดเร็วปานงูฉก เขาจับข้อมือเธอไว้ ใช้นิ้วเรียวยาวกรีดไปบนหลังมือเธอเบาๆ “พี่ให้วัตถุดิบ ให้ประสบการณ์ เดี๋ยวก็เขียนออกเอง”
และขณะที่เธอกำลังตกตะลึงพรึงเพริดอยู่นั้น บ.ก. จอมหื่นก็ดึงตัวเธอหลบไปทางหลังตู้หนังสือใบใหญ่ ตรงนั้นเป็นซอกหลืบที่มีโซฟาตัวยาวเหมือนเตียงนอนวางอยู่ นี่เขาเรียกเธอมาเพื่อจะข่มขืนงั้นหรือ เลวสิ้นดี!
เธอสะบัดตัวเองให้พ้นการเกาะกุม แต่มือของคำรณเหนียวยิ่งกว่าตุ๊กแก ยิ่งสะบัดตัวเธอก็ยิ่งถูกเขาพาหมุนเข้าอ้อมกอด
“หยุดนะ ไอ้บ้า!” เธอร้องลั่น แต่ห้องทำงานที่ติดแอร์เย็นฉ่ำนี้คือห้องเก็บเสียงดีๆ นี่เอง บ.ก. เอาฝ่ามือมาอุดปากเธอไว้ ก้มหน้ามาใกล้ๆ จนกลิ่นน้ำหอมฉุนกึกพรั่งพรูเข้าจมูกเธอ
“จะร้องไปทำไม ไม่ใช่เด็กๆ แล้ว ให้พี่ได้สอนงานสักครั้ง ไม่มีอะไรสึกหรอหรอก แล้วสัญญาว่านิยายทุกเรื่องของหนู ได้เป็นเล่มหมด หนูจะมีรายได้เข้ามาเยอะแยะเหมือนนักเขียนคนอื่นๆ ไม่ดีเหรอ”
มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ทำเอาคำรณชะงักไป ปากเขาบิดเล็กน้อยอย่างหัวเสีย และโอกาสนี้เองที่เธอสะบัดตัวหลุดจากวงแขน แล้วก็หลุดออกมาจากสำนักพิมพ์นรกนั่นได้ในที่สุด!
** หมายเหตุ: นิยายที่ลงในเว็บยังไม่ใช่ฉบับที่เสร็จสมบูรณ์ **
