ทดลองอ่าน ปลายปากกาอินเลิฟ 2 เรื่อง ในวันที่รักมาทักทายใจ : ตอนที่ 13

ตอนที่ 13

ในที่สุดก็เดินทางมาถึงเมืองภักตะปูร์ หนึ่งในสามเมืองเก่าของเนปาล ผังเมืองถูกจัดวางหน้าตาเหมือนรูปหอยสังข์ ภายในเมืองเก่าแห่งนี้มีอาคารโบราณสถานเก่าแก่มากมายที่น่าเดินชม สำหรับการถ่ายทำรายการท่องเที่ยวของกลทีป์นั้นไม่ได้เป็นรายการท่องเที่ยวแบบจริงจังนัก เหมือนพาแฟนคลับเที่ยวเสียมากกว่า ดังนั้นจึงมีภาพกลทีป์เดินเที่ยวกับกลุ่มแฟนคลับ และให้ชายหนุ่มได้บอกประวัติคร่าวๆ ของสถานที่นั้นๆ ซึ่งทีมงานครีเอทีฟและภีมช่วยให้ข้อมูลและซักซ้อมชายหนุ่มก่อนเริ่มถ่ายทำ แน่นอนว่าตลอดเวลานั้นนภสรและลลีนาได้แต่เดินตามไม่ได้เข้ากล้องเหมือนแฟนคลับคนอื่นๆ หรอก จนกระทั่งการถ่ายทำจบลง ภีมก็ปลีกตัวมาหาทั้งสองคนแล้วเดินเล่าถึงที่มาที่ไปของอาคารโบราณสถานแต่ละแห่ง ไม่ว่าจะเป็นพระราชวัง ๕๕ พระแกล หรือพระราชวังหน้าต่าง ๕๕ บาน วัดที่สร้างรูปปั้นตรงบันไดไล่เรียงตามพละกำลังของคนและสัตว์ชนิดต่างๆ คนอยู่บันไดล่างสุดตามมาด้วยช้าง สิงโต และสัตว์ในเทวตำนาน

ในขณะที่เดินเที่ยวชมเมืองภักตะปูร์โดยมีภีมคอยเล่าประวัติให้ฟังนั้น ลลีนารู้สึกเพลินมาก หญิงสาวลืมไปเสียสนิทว่าเดินทางมาเนปาลครั้งนี้ในฐานะแฟนคลับผู้โชคดีของกลทีป์ จนกระทั่งทีมงานเรียกหาผู้โชคดีทุกคนให้มาร่วมถ่ายภาพนิ่งกับกลทีป์นั่นแหละ ลลีนากับนภสรถึงได้วิ่งไปสมทบกับคนอื่น ซึ่งทำให้กลทีป์หันมามองเหมือนกันว่าทำไมแฟนคลับของเขาถึงไม่ได้มาเดินด้วยกัน

เมื่อเที่ยวเมืองภักตะปูร์จนทั่วแล้ว ทุกคนก็ออกเดินทางต่อไปยังเมืองนากาก็อต เมืองที่อยู่บนเขาและสามารถชมวิวยอดเขาหิมาลัยได้ รวมถึงสามารถมองเห็นยอดเขาเอเวอร์เรสต์ด้วย ถนนหนทางคดเคี้ยวตามเส้นทางขึ้นภูเขาทำให้แฟนคลับบางคนมีอาการวิงเวียนศีรษะ แต่โชคดีที่นภสรและ ลลีนาไม่เมารถ ทั้งสองเลยฟังเรื่องเล่าจากภีมและพูดคุยกับชายหนุ่มอย่างสนุกสนาน ภีมยังแนะให้ทั้งสองสาวตื่นแต่เช้ามืดด้วย เพื่อขึ้นไปบนดาดฟ้าของโรงแรมดูพระอาทิตย์ฉายแสงแรกของวันเหนือทิวเขาหิมาลัย

“ถ้าตื่นไหวจะไปดูนะคะ เพราะรู้สึกวันนี้เดินทางเหนื่อยทั้งวันเลย” นภสรเริ่มออกอาการเพลียก่อนคนแรก แล้วหันมาอ้อนลลีนา “ถ้าพี่นุ่นตื่นไหวไปถ่ายรูปเผื่อน้องด้วยนะ”

“จ้า เดี๋ยวพี่ถ่ายมาเผื่อ” ลลีนาบอกเพื่อนรุ่นน้องยิ้มๆ แล้วหันมาพูดกับภีม “แล้วคุณภีมจะไปดูไหมคะ”

“ต้องไปสิครับ ผมต้องไปดูทีมงานถ่ายทำรายการด้วย กลทีป์เขามีคิวถ่ายแน่นอน แต่สำหรับแฟนคลับถ้าตื่นไม่ไหวก็ไม่เป็นไร” เขาตอบพร้อมรอยยิ้มใจดีเหมือนเคย เป็นรอยยิ้มที่ทำให้คนมองรู้สึกอุ่นใจทุกครั้ง “แต่อยากให้ตื่นไปดูกันนะครับเพราะว่าสวยมาก”

“สรยังไม่ขอรับปากนะคะว่าจะตื่นไหว แต่พี่นุ่นน่าจะไหวแน่นอน” นภสรโบ้ยมาแบบนั้น ลลีนาเลยต้องพยักหน้ารับ

จากนั้นภีมก็เล่าเรื่องนั้นเรื่องนี้ต่อรวมถึงโปรแกรมคร่าวๆ สำหรับวันพรุ่งนี้และวันต่อๆ ไปด้วย ก่อนที่เขาจะปล่อยให้สองสาวได้มีเวลาเป็นส่วนตัว ส่วนเขาขอแยกไปคุยกับทีมงานที่นั่งอยู่หน้ารถ

กว่าจะมาถึงโรงแรมบนเขาก็ช่วงเย็นแล้ว ทุกคนเลยไม่มีโอกาสได้เดินสำรวจรอบๆ โรงแรม เพราะทีมงานให้นำสัมภาระไปเก็บที่ห้องพักเลย แล้วไปรับประทานอาหารเย็นกันที่ห้องอาหารพร้อมทั้งแจ้งให้ทราบคร่าวๆ ด้วยว่า หากใครอยากชมทิวเขาหิมาลัยในตอนเช้าก็ให้ตื่นในเวลาตีห้า นัดเจอกันที่ดาดฟ้าโรงแรม ทีมงานจะไปรออยู่ก่อนแล้ว แต่หากใครไม่อยากตื่นก็ไม่ว่ากัน จากนั้นก็ให้ทุกคนไปพักผ่อน

นภสรมาถึงห้องพักก็ตรงเข้าห้องน้ำทันที อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วขอตัวเข้านอนก่อนเลยเพราะเพลียมาก ขณะที่ลลีนายังนั่งบันทึกเรื่องราวการเดินทางในวันนี้ลงสมุดพกเล่มเล็กแล้วก็กดดูรูปในกล้องดิจิทัลตัวโปรดไปเรื่อย จนรู้สึกง่วงนั่นละถึงได้ล้มตัวลงนอน

----------

เสียงนาฬิกาปลุกในมือถือดังแค่เพียงครั้งเดียวลลีนาก็รู้สึกตัวรีบกดปิด เพราะเกรงใจนภสร เธอลุกจากเตียงลองไปสะกิดถามอีกฝ่ายให้แน่ใจว่าจะไปดูพระอาทิตย์ขึ้นด้วยกันหรือเปล่า นภสรก็งัวเงียปฏิเสธ ลลีนาจึงรีบไปล้างหน้าล้างตาแล้วสวมเสื้อกันหนาวพร้อมผ้าพันคอด้วยอากาศช่วงเช้าเย็นมาก ทันทีที่ออกมาจากห้อง ลลีนาก็ต้องรีบกระชับเสื้อกันหนาวให้แน่นกว่าเดิม หญิงสาวออกมาเจอกับพนักงานคนหนึ่งจึงถามทางไปดาดฟ้าแล้วก็เดินไปตามทางนั้น ตลอดทางมีไฟเปิดให้แสงสว่างเพื่ออำนวยความสะดวกให้กับนักท่องเที่ยว ลลีนาเดินมาถึงบันไดเวียนขนาดเล็กที่จะพาขึ้นดาดฟ้าโรงแรม แต่แล้วก็ต้องชะงักนิดหนึ่ง รู้สึกกังวลใจขึ้นมา เพราะนอกจากบันไดจะเล็กและชันแล้ว แสงไฟยังไม่สว่างเหมือนตอนเดินมา

ในขณะที่กำลังยืนลังเลอยู่นั้น เธอก็ได้ยินเสียงเรียก

“คุณนุ่นมาแล้วหรือครับ เดี๋ยวผมลงไปรับ” ภีมนั่นเอง เขาบอกแล้วก็ไต่บันไดลงมาจนถึงจุดที่เธอยืนอยู่ “กลัวหรือเปล่าครับ บันไดนี่แคบมาก” น้ำเสียงนั้นมีความเป็นห่วงเป็นใย จนลลีนากล้าที่จะพูดกับเขาตรงๆ

“ใช่ค่ะ บันไดมันเล็กมากเลยแล้วก็ชัน แสงไฟตรงนี้มันสลัวด้วย น่ะค่ะ เลยกลัวนิดหน่อย”

“มาครับ เดี๋ยวผมนำหน้าขึ้นไปก่อน แล้วจะคอยจับมือคุณนุ่นขึ้นไป ไม่รังเกียจผมนะครับ” เขาก้าวขาขึ้นบันไดไปก่อน มือข้างหนึ่งจับราวบันไดไว้ ส่วนมืออีกข้างยื่นมาหาเธอ

** หมายเหตุ: นิยายที่ลงในเว็บยังไม่ใช่ฉบับที่เสร็จสมบูรณ์ **

กลับหน้าหลัก