ทดลองอ่าน ปลายปากกาอินเลิฟ 2 เรื่อง ใต้ร่มแมกโนเลีย : ตอนที่ 8 (18+)
ตอนที่ 8
“มานี่ ฉันจะฆ่าแก”
“อย่านะ” แมกโนเลียกระโดดเข้ามาขวาง ผลักอกเขาล้มลงที่โซฟา แม็กซ์ขบฟันแน่นพลิกกายขึ้นทาบทับร่างเล็กอย่างรวดเร็วก่อนจะโถมทับลงไปอย่างจงใจ แมกโนเลียหน้าซีด ตัวสั่นระริก ลมหายใจสั่นสะท้านหมดทางสู้
“บอกแล้วใช่ไหมว่าอย่าแตะต้องตัวผม”
“อย่า”
“หรือว่าอยากได้แบบวันนั้นอีก หา!”
“ปะ เปล่า ก็คุณคิดจะรังแกฉันก่อน คริสตัลก็แค่ปกป้องฉัน มันไม่ผิด”
“อ้อ แก้ตัวแทนแมวเหรอ ได้สิ อย่างนั้นแมวของใครคนนั้นก็ต้องรับผิดชอบ”
“ดะ...ได้ ไม่ต้องห่วงนะ แมวฉันฉีดยาแล้ว แต่ถ้าคุณกลัว ฉันจะพาคุณไปฉีดยาป้องกันพิษสุนัขบ้าก็แล้วกัน...อื้อ” ไม่ทันได้พูดจบ เขาก็ประกบปากร้อนๆ ลงบนเรียวปากนิ่มชุ่มฉ่ำ จมูกสูดดมกลิ่นหอมกรุ่นบนพวงแก้มเนียนละเอียดไม่ต่างกับกลีบดอกไม้สีเดียวกัน
“ปล่อยนะ”
“อย่าดิ้น ไม่งั้นผมไม่หยุดแน่” เขาขู่แล้วก็ยังไม่ละไปจากใบหน้าหล่อน เขาบอกว่าจะหยุดไม่ใช่หรือ แล้วเมื่อไหร่กันละ จูบนี่ทำเอาหล่อนแข้งขาอ่อนไปหมดแล้ว
“คุณ...อย่าทำฉันเลยนะคะ”
เสียงหวานสั่นสะท้านฟังดูน่าสนใจ แม็กซ์ผงกหัวออกห่างสักคืบได้จ้องมองลึกในดวงตาหล่อน แมกโนเลียข่มความหวาดหวั่นเอ่ยปาก “คุณ… คุณไม่ควรมายุ่งกับคนอย่างฉันเลย เราต่างกัน อย่าทำเรื่องยุ่งเลยนะคะ”
เขาหรี่ตาอย่างไม่เชื่อ มือแกร่งยังลูบไล้แผ่นหลังบางเนียนนุ่ม หลุบตาลงมองเนินเนื้ออวบอิ่มที่สะท้อนขึ้นลงตามจังหวะหายใจโครมครามของเจ้าตัว กลวิธีเอาน้ำเย็นเข้าลูบของหล่อนเห็นจะไม่ได้ผล
“คุณต้องการอะไรกันแน่ ร้านของฉันหรือ มันเล็กนิดเดียว เก่าด้วย”
“แย่ขนาดนั้น?” เขาเลิกคิ้วถาม กวนเสียจนหล่อนอยากข่วนหน้าคมนั่นสักหน คงสาแก่ใจดีพิลึก
“ค่ะ มันแย่มาก ไม่คุ้มเงินมีค่าของคุณหรอก”
“ฟังดูเหมือนคุณประชดยังไงยังงั้น” เขาหรี่ตามองอีก แมกโนเลียหลบตาวูบ ขยับตัวอย่างอึดอัด เขาหนักกว่าหล่อนสักสองเท่าได้กระมัง แล้วยังมาบดทับอยู่ได้
“เลิกเล่นสนุกแล้วปล่อยฉันเถอะนะคะ”
“ใครว่าผมเล่น สนุกน่ะใช่ แต่คนอย่างผมไม่ชอบทำอะไรเล่นๆ หรอก อะไรที่อยากได้ ต่อให้ทั้งเล็กๆ ทั้งเก่า เชยและเฉิ่มขนาดไหนผมก็จะเอา”
“อะ...อื้อ ไม่ คุณมันจอมบงการ ไร้เหตุผลสิ้นดี” หล่อนกรีดเสียงใส่หูเขา หลังจากถูกตะโบมจูบครั้งใหญ่จนเหนื่อยหอบ แม็กซ์หัวเราะหึๆ
“เหนือสิ่งอื่นใด ผมว่าคุณรสชาติไม่เลวเลยนะเด็กน้อย” เขากระซิบคำนั้นที่ข้างใบหูบาง กลิ่นหอมของหล่อนตราตรึงชวนชมไม่เบื่อ กลิ่นดอกไม้ปะปน บางเบา สดชื่นบริสุทธิ์ เขามองใบหูบางสะอาด ต่างหูมุกเม็ดจิ๋วที่ห้อยอยู่น่ารักจนเขาอดมันเขี้ยวไม่ได้ ฟันคมขบลงที่ติ่งหูเล็กเบาๆ แต่มันทำให้แมกโนเลียสะดุ้งเฮือกราวถูกกระแสไฟฟ้าช็อตไปทั้งร่าง แต่ปากจิ้มลิ้มยังไม่วายพ่นคำด่าทอ
“คนเลว รังแกผู้หญิง”
“ผู้หญิงไม่เอาไหน เอาแต่ดื้อรั้นน่ะต้องโดนทำโทษเสียบ้าง ทำไม คุณเป็นพวกรังเกียจผู้ชายหรือไง เรื่องธรรมชาติแบบนี้ถึงได้ไม่ประสานัก โตแล้วนะ...รู้ไหม หืม” เสียงครางต่ำอยู่ชิดผิวเนื้อนุ่มละมุน
“ไม่ ฉันแค่รังเกียจผู้ชายอย่างคุณ!”
“แมกโนเลีย มันจะมากไปแล้วนะ”
“จะทำอะไรฉัน ปล่อยนะ ฉันเป็นหลานเจมส์ บราวน์นะ ลุงต้องลากคอนายเข้าคุกแน่”
“เหอะ โยนเข้ากรุไปเลยชื่อนั่นน่ะ เอามาขู่ผมไม่ได้หรอก”
“แมคมาฮาน ฉันไม่ได้ชอบคุณ ไปหาคนอื่นเถอะ ปล่อยฉัน อื้อ” เขางับสาบเสื้อหล่อนกระชากด้วยฟันจนกระดุมเม็ดเล็กกระเด็นกระดอน แมกโนเลียขาวบริสุทธิ์ดอกตูมสะอาดตาเผยโฉม ยอดสีหวานของมันไหวระริก ชายหนุ่มครางลึกล้ำ รู้สึกลำคอแห้งผากร่างอุ่นจนร้อน
“เรียกผมว่าแม็กซ์” เขากดจูบลงบนความนุ่มหยุ่น ใจจะขาดกับความใจเย็นอย่างไม่น่าเชื่อของตนเอง “แล้วก็ อย่าดิ้น ขอร้อง”
“ยังไง ฉันกะ...ก็ไม่ชอบ อื้อ...อย่า” หล่อนร้องกรี๊ดเมื่อเขาเชยชิมยอดอกอิ่ม แถมยังหยอกล้อเนื้อนิ่มด้วยปลายลิ้นแผ่วเบา ไล้ผิวเปียกชื้นด้วยลมหายใจร้อนผ่าวราวคนเป็นไข้ แล้วก็เชยชมดอกไม้งามกลางอกสาวอีกครั้ง โชคดีที่แมกโนเลียยังเหลือสติอยู่บ้าง หล่อนกางนิ้วทั้งห้าแล้วกรีดมันลงบนรอยเดิมที่คริสตัลสร้างไว้
“โอ๊ย เด็กบ้า”
“เจ็บเหรอ เจ็บก็ปล่อยฉันสิ”
“เธอทำฉันเลือดไหล”
“แค่นี้ยังน้อยไป ฉันน่าจะมีมีดสักเล่ม” หล่อนกัดฟันพูด
“ฝันไปเถอะ จะให้ฉันปล่อยนางมารน้อยอย่างเธองั้นหรือ ไม่มีทาง จะจับกดทั้งคืนน่ะสิไม่ว่า เตรียมตัวรับผลของความดื้อรั้นของเธอได้แล้ว”
“อย่า!” หล่อนร้องเมื่อเขาก้มลงมาหาอีกรอบ ปากและมือของเขาช่างทำงานประสานกันดีนักในการรังแกร่างกายกึ่งเปลือยของหล่อน ไม่นานร่างอรชรที่ดิ้นเร่าก็เริ่มอ่อนแรงลงจนนิ่งไป แมคมาฮานหนุ่มครางในลำคออย่างพึงพอใจ เขาปลดกระดุมกางเกงสกินนี่ยีนตัวน้อยด้วยมือสั่นเทาจนน่าโมโห หน้าท้องแบนราบถูกลูบไล้ด้วยมือใหญ่หยาบกระด้าง
“แมกโนเลีย” เขาคราง สมองนึกภาพสิ่งที่กำลังจะเกิดในวินาทีต่อไปด้วยหัวใจที่ฮึกเหิม อยากสบตาโตหวานซึ้งคู่นั้นยามที่เขาครอบครองหล่อน “แมกโนเลีย มองผม” เขาผงกกายขึ้นมองหน้าหล่อน ใบหน้าเล็กซีดขาวเอียงน้อยๆ ดวงตาปิดสนิท
“เด็กบ้า เป็นลมรึ!”
แมคมาฮานเขย่าร่างบางเบาๆ แต่ไม่มีปฏิกิริยาตอบโต้ เขากลั้นใจจ่อปลายนิ้วรอที่จมูกหล่อน รับรู้ได้ถึงลมหายใจอุ่นรวยริน เขาก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก มือแตะผิวแก้มนวลเห็นว่าเย็นเฉียบจึงรวบร่างบางขึ้นอุ้ม ร้องเรียกหาคนสนิทขณะสาวเท้าไวๆ ออกมาจากห้อง
“เคนเนธ ไปตามป้าเออร์ม่ามา”
“ครับนาย” เคนเนธ โจนส์มองร่างอ่อนปวกเปียกในอ้อมอกเปลือยเปล่าของนาย วูบหนึ่งเขารู้สึกปวดแปลบในอกก่อนจะจางหายไป เขาเดินแกมวิ่งไปที่ประตู ออกจากตัวคฤหาสน์ เดินไปตามทางเดินที่ปูด้วยหินสวยงาม ตรงไปยังบ้านอิฐหลังน้อยที่ซ่อนตัวอยู่หลังพุ่มดอกไม้และไม้ประดับนานาพันธุ์
บ้านพักของป้าเออร์ม่า หญิงชราผิวสีร่างท้วมที่เป็นทั้งแม่บ้านและพยาบาลประจำตัวของตระกูลแมคมาฮาน
ก๊อกๆๆ
“ป้าเออม่าครับ”
“นี่มันดึกมากแล้วนะพ่อหนุ่ม”
หญิงชราในชุดนอนยาวกรอมเท้าสวมชุดคลุมทับส่งเสียงมาก่อนที่จะเปิดประตูออกมา เคนเนธเหลือบมองนาฬิกาข้อมือ เห็นว่าเวลาสี่ทุ่มกว่า แต่แน่นอนพยาบาลอาวุโสอย่างป้าเออร์ม่าคงต้องนอนให้ครบแปดชั่วโมงเป็นแน่
“ขอโทษครับ แต่นายต้องการความช่วยเหลือด่วนครับ”
“มีอะไรที่เธอกับเจมส์จัดการไม่ได้หรือไง”
“ครับ คือคุณผู้หญิงที่ตามนายมาด้วยเธอเป็นลมครับ”
“ต๊ายตาย ถึงกับเป็นลมเชียวหรือ นายนะนายรุนแรงไปหรือไง คงไม่เผลอทำให้ตายไปจริงๆ หรอกนะ”
“ยังไม่ตายครับ แค่หมดสติ”
“ค่อยยังชั่วหน่อย นึกว่าต้องมาช่วยกันซ่อนศพเสียแล้ว” นางบ่นไปก็จัดอุปกรณ์พยาบาลไป ก่อนจะเดินตามเคนเนธ โจนส์กลับไปที่คฤหาสน์ เมื่อเห็นร่างเล็กที่นอนหมดสติอยู่บนเตียง หล่อนก็โวยวายขึ้นมาอีก
“ลูกเต้าเหล่าใครคะนี่ หน้าตาจิ้มลิ้ม อายุเท่าไรกัน เอ๊ะ นี่นายคงไม่ได้พรากผู้เยาว์มาใช่ไหมนี่ ดูสิดู รอยที่คอนี่ นายหนักมือไปนะคะ เปลี่ยนรสนิยมมาชอบเด็กหรือไง ดูสิกลัวจนหมดสติไป แต่เด็กสาวสมัยนี้ก็แปลกนะคะ พบกันไม่เท่าไรก็ตามมาบ้านแล้ว ไม่ไหวเลยจริงๆ” ปากบ่นไปมือก็ทำการปฐมพยาบาลไปด้วย แม็กซ์กลอกตามองเพดานอย่างระอาใจ เคนเนธกลั้นยิ้มไว้แทบไม่อยู่
“หันหน้าไปค่ะ” ป้าเออร์ม่าสั่งแล้วจัดการเปลี่ยนเสื้อผ้าให้สาวน้อยมาเป็นเสื้อนอนแขนยาวใส่สบายตัวโปรดของเจ้าของห้อง จากนั้นก็จัดท่าทางให้หล่อนนอนพักอย่างสบาย ตรวจดูชีพจรที่เริ่มเดินเป็นปกติอย่างคนหลับธรรมดาทั่วไปก็ค่อยเบาใจ นางหย่อนยาอย่างหนึ่งลงในน้ำดื่มคนจนละลายแล้ววางไว้ข้างที่นอน ก่อนจะหันมาบอกนาย
“นายไปอาบน้ำอาบท่า ใส่เสื้อผ้าเสียสิคะ ขืนแม่หนูนี่ตื่นขึ้นมาเห็นนายเปลือยอก กล้ามโตแบบนี้ก็ได้เป็นลมไปอีกหรอก”
“ต้องเรียกหมอไหมครับ”เคนเนธเอ่ยถาม
“เป็นลมแค่นี้ คิดว่าป้าจะเอาไม่อยู่หรือไงพ่อหนุ่ม ไปนอนไป๊ เล่นสนุกกันมาทั้งวันแล้วนี่” หล่อนออกปากไล่ง่ายๆ เคนเนธเหลือบมองร่างบางแว่บหนึ่งก็ก้มหน้าเดินออกจากห้องไป
พร้อมของแถมที่คั่น + โปสการ์ดลายปก
